خوش آمدید

گرفته بوی تو را خلوت خزانی من
کجایی؟ ای گل شب بوی بی‌نشانی من!

غزل برای تو سر می‌برم، عزیزترین!
اگر شبانه بیایی به میهمانی من

چنین که بوی تنت در رواق‌ها جاری است
چگونه گل نکند بغض جمکرانی من؟!

عجیب حکایت تلخی ست ناامید شدن
شما کجا و من و چادر شبانی من؟!

در این تغزّل کوچک سرودمت، از خوب!
خدا کند که بخندی به ناتوانی من

به پای بوس تو، آیینه دست‌چین کردم
کجایی؟ ای گل شب بوی بی‌نشانی من!

شاعر : سعید بیابانکی

ای آرزوی چشم تر عاشقان بیا

ای لنگر ثبات زمین و زمان بیا

آقا بیا که کاسه ی صبرم سر آمده

خونابه از نگاه دلم شد روان بیا

دارد کمیت کار دلم لنگ می زند

تا لزره نیست در خم این زانوان بیا

طوفان گرفته دور و برم را امام عشق

ای کشتی نجات دل شیعیان بیا

گر مهلتم نداد اجل تا ببینمت

یک دم کنار تربت این بی نشان بیا

ای وارث غریبی حیدر ظهور کن

ای روضه دار ماتم قدّ کمان بیا

آقا قسم به داغ دل نازدانه ها

ای داغدار طشت زر و خیزران بیا ...

فقط دلیل جدایی ز تو گناه من است
ثمر از این همه غفلت دل سیاه من است
همیشه ذكر تو را من به روی لب دارم
كه نام تو گل زهرا دلیل راه من است
ببین كه روز سپیدم ز هجر تو شام است
بیا و نور فكن كه چهره تو ماه من است
جدایی از تو بلایی عظیم و جانكاه است
گواه قلب حزین سردی نگاه من است
بگو به آن دو ملك در سیاهی قبرم
كه این غلام قدیمی بارگاه من است

من را نمی شناخت کسی اینجا، گم نامم و به نام تو می نازم

شادم که مثل عده معدودی،شعری برای نام نمی سازم

شعرم برای توست شعاری نیست،کشتی برای موج سواری نیست

باور مکن که دل به زمین دادم،وقتی تویی بهانه پروازم

هر جا که نام نامی تو آنجاست،قلبم بهانه غزلی دارد

این سوز ریشه ای ازلی دارد،پس با غم عزیز تو دمسازم

شعرم اگر چه هیچ نمی ارزد،سوزانده است نام و نشانم را

می سوزم و به هیزم ابیاتم،بیتی به عشق شعله می اندازم

یا صاحب الزمان و زمین موعود،دانای هرکه آمد و هر چه بود

گم نامم و تویی تو،که می دانی،تنها به نام سبز تو می نازم

يا رب زغمش تا چند اشکم ز بصر آيد

بنشسته سر راهش ، شايد  ز سفر آيد

تا چند بنالم زار  شب تا سحر از هجرش

كوكب شِمُرم هر شب ، شايد كه سحر آيد

هر دم كه رخش بينم خواهم دگرش ديدن

بازش نگرم شايد يك بار دگر آيد

 از ديده نهان اما اندر دل من جايش

 او را طلبم هر شب شايد كه ز در آيد

با كس نتوانم گفت من راز درون خویش

كز درد غم هجرش دل را چه به سر آيد

مي سوزم و مي سازم از درد فراق اما

تير غم او بر دل افزون ز شمَر آيد

"حيران" به فغان تا کی با محنت و غم همدم

یارب نظری کان شاه از پرده بدر آید

عـمـری به انتظار نشــستـم نیــامــدی
چـشم از همه به غیر تو بستم نیامدی
ای مـایـه امــیـد بــشــر، رشــتــه امـیـد
از هرکســی بجـز تو گـسـستم نیامدی
ای خضر راه گمشدگان در مسیر عشق
چشم انتظـار هرچـه نـشستم نیامدی
ای سـرو سـرفـراز گــلــستـــان زنــدگی
دیدی مگر حقـیرم و پـســتــم نــیـامدی
گفتی دل شکـسته بـود جـای من فقط
این دل به خـاطـر تـو شکســتم نیامدی
عـمــری در آرزوی تــو آخــر شــد و هـنوز
در آرزوی روی تــو هــســتـم نــیــامــدی
مست گنــاه، مـرد حــقـیقــت نمی شود
دیدی همیشه غافل و مــستــم نـیامدی
زندان تن کلـیــد نـــدارد به غـــیـــر مـــرگ
چــون از رگ حــیــات نـرستــم نـیـامـدی

اي آنکه در نگاهت حجمي زنور داري
کي از مسير کوچه قصد عبور داري؟

چشم انتظار ماندم، تا بر شبم بتابي
اي آنکه در حجابت درياي نور داري

من غرق در گناهم، کي مي کني نگاهم؟
برعکس چشمهايم چشمي صبور داري

از پرده ها برون شد، سوز نهاني ما
کوک است ساز دلها، کي ميل شور داري؟

در خواب ديده بودم، يک شب فروغ رويت
کي در سراي چشمم، قصد ظهور داري؟

اللهم عجل لولیک الفرج

كى رفته‏ اى ز دل، كه تمنا كنم تو را؟!           

كى بوده ‏اى نهفته، كه پیدا كنم تو را ؟!

غیبت نكرده‏ اى، كه شوم طالب حضور            

  پنهان نگشته‏ اى، كه هویدا كنم تو را

با صدهزار جلوه برون آمدى، که من                 

 با صدهزار دیده  تماشا كنم تو را

بالاى خود در آینه چشم من   ببین               

       تا با خبر ز عالم  بالا كنم  تو  را

مستانه كاش! در حرم و دیر بگذرى             

      تا قبله ‏گاه مؤمن و ترسا كنم تو را

گر افتد آن دو زلف چلیپا به چنگ من        

        چندین هزار سلسله در پا كنم تو را!

طوبى و سدره، گره قیامت به من دهند         

     یك جا فداى قامت رعنا كنم  تو   را

زیبا شود به كارگر عشق، كار من          

        هر گه نظر به صورت زیبا كنم تو را

 اللهم کن لولیک الفرج

یک عمر دگر طی شد

در حسرت روی تو

جا مانده دل تنگم

در حلقه ی موی تو

عمرم چه گران طی شد

نامد گل بی خارم

جانا قدمت بگذار

بر روی دل زارم

یا ابن الحسن کجایی

ای داد از این جدایی

عزیزم کاسه ی چشمم سرایت

میون هر دو چشمام جای پایت

از آن ترسم که غافل پا گذاری

نشینه خار مژگونم به پایت

يا رب زغمش تا چند اشکم ز بصر آيد

بنشسته سر راهش ، شايد  ز سفر آيد

تا چند بنالم زار  شب تا سحر از هجرش

كوكب شِمُرم هر شب ، شايد كه سحر آيد

هر دم كه رخش بينم خواهم دگرش ديدن

بازش نگرم شايد يك بار دگر آيد

 از ديده نهان اما اندر دل من جايش

 او را طلبم هر شب شايد كه ز در آيد

با كس نتوانم گفت من راز درون خویش

كز درد غم هجرش دل را چه به سر آيد

مي سوزم و مي سازم از درد فراق اما

تير غم او بر دل افزون ز شمَر آيد

"حيران" به فغان تا کی با محنت و غم همدم

یارب نظری کان شاه از پرده بدر آید

شعر: علامه میر جهانی