یک عمر دگر طی شد
در حسرت روی تو
جا مانده دل تنگم
در حلقه ی موی تو
عمرم چه گران طی شد
نامد گل بی خارم
جانا قدمت بگذار
بر روی دل زارم
یا ابن الحسن کجایی
ای داد از این جدایی
عزیزم کاسه ی چشمم سرایت
میون هر دو چشمام جای پایت
از آن ترسم که غافل پا گذاری
نشینه خار مژگونم به پایت
