خوش آمدید

1. آیه وحدت: « وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعاً وَ لا تَفَرَّقُوا » (ال عمران / 103) و همگی به ریسمان خدا چنگ زنید، و پراكنده نشوید.

با صرف نظر از اینكه سوره‌ها اسامی خاصی دارند اما بسیاری از سوره‌ها در احادیث و بیانات دانشمندان اسلامی با القاب و اوصاف خاصی معروفند.

در قرآن بعضی از آیات تكرار شده‌اند، ابتدا آیاتی كه تكرار شده‌اند را بر می‌شمریم، سپس به حكمت این تكرار اشاره می‌نماییم.

عزائم از ماده عزم به معنای قصد، آهنگ، اراده به كار واجب و فریضه است. در قرآن چهار آیه است كه با خواندن و شنیدن آن‌ها واجب است سجده كرد، آن آیات، آیات عزائم و به سوره‌هایی كه آیات را در بردارند سوره عزائم می‌گویند، آن چهار سوره عبارتند از: 1. والنجم، 2. اقراء، 3. الم تنزیل، 4. حم سجده،

در مورد معنای قرآن پنج وجه گفته شده است:

2ـ سوره از سور، به معني حصار و بارة شهر است، چون سورة قرآن، پيرامون آياتي را احاطه كرده و آنها را گرد هم به صورت واحدي درآورده و نيز همچون بارة شهر، بلند مرتبت و رفيع است، آن را سوره مي‌نامند. 
3ـ سوره از سوار است كه معرب دستواره (= ‌دستبند) مي‌باشد و چون سورة قرآن مانند دستواره‌اي آياتي از قرآن را در‌بر‌گرفته است سوره ناميده شده است. 
4ـ مقام و منزلت رفيع. 
5ـ سوره از تصور (= ‌تصاعد و تركيب) است و از كلمة تَسَوَّرُوا در آية «إِذْ تَسَوَّرُوا الِْمحْرابَ»[1] همين معني اراده شده است زيرا سوره‌هاي قرآن بر روي هم قرار گرفته‌اند، لذا آنها را سوره مي‌نامند[2]. 
28ـ آيه 
آيه، بخشي از حروف، كلمات يا جمله‌هايي است كه از طريق نقل و روايت، حدود آن مشخص شده است[3]. 
واژة آيه داراي معاني گوناگون است، از جمله: 
1ـ علامت و نشانه، از آن جهت كه هر آيه‌اي از قرآن، نشانة صدق و راستي آورندة آن؛ و علامت عجز و ناتواني مخالفان؛ و حاكي از انقطاع و جدايي آن از ما‌قبل و مابعد آن است. 
2ـ جماعت، از آن رو كه هر آيه، از جماعت و تعدادي حروف، كلمات يا جمله‌ها، تشكيل يافته است. 
3ـ امر عجيب و شگفت‌آور، زيرا هر آيه در همان حد كوتاه و محدود خود، از نظر لفظ و مدلول، در حد اعجاز قرار دارد و عجيب و شگفت‌آور است[4].
--------------------------------------------------------------------------------
[1] . سورة ص، آية 21. 
[2] . دكتر سيد محمد باقر حجتي، پژوهشي در قرآن كريم، ص 83ـ 84. 
[3] . همان، ص 65. 
[4] . همان، ص 63ـ 64.

قرائت، همان تلاوت و خواندن قرآن كریم است، یعنی هرگاه تلاوت قرآن به گونه‌ای باشد كه از نصّ وحی الهی حكایت كند و برحسبِ اجتهادِ یكی از قرّاء معروف ـ‌برپایه و اصول مضبوطی كه در علم قرائت شرط شده است‌ـ استوار باشد، قرائت قرآن تحقّق یافته است[1]. 

از آیات و روایات استفاده می‌شود كه قرآن دو نزول داشته است: 

تعریف وحی

قرآن از چندین جهت معجزه است كه به بعضی از آن‌ها اشاره می‌شود: