فرمان ها و هشدارهای الهی
فرمان ها و هشدارهای الهی
به باور عده ای دیگر، واژه «عَرضه» در آیه شریفه به مفهوم سنجش و مقایسه است و «امانت» عبارت از فرمان ها و هشدارهای خداست که درباره رعایت آن ها از بندگان پیمان گرفته و پیام و پیام رسان در این مورد فرستاده است.
با این بیان، منظور این است که: این امانت در چنان موقعیت والا و مقام پر فراز و پر شکوهی است که اگر با توانایی آسمان ها و زمین و کوه ها نیز مقایسه و موازنه گردد، از آن ها سنگین تر و گران تر است و آن ها با زبان حال، ناتوانی خود را از پذیرش این بار گران و این امانت بزرگ اعلام می دارند و از برداشتن آن می ترسند.
و سرانجام هم به خاطر ستم به خویشتن و ناآگاهی اش از اندازه پاداش و کیفر این امانت داری و یا خیانت، آن را تباه ساخت.
از دیدگاه برخی، در آیه مورد بحث، چیزی در تقدیر است و مفهوم آن این است که: اگر آسمان ها و زمین از خِرد و شعور بهره ور بودند و آن گاه این امانت الهی که عبارت از اصول و فروع و مقرّرات دین و نویدها و پاداش ها و هشدارهای خداست،
بر آنان عرضه می شد و آن ها در پذیرش و ردّ آن آزاد بودند، بی گمان با همه بی کرانی آسمان ها و گستردگی و بلندی زمین و کوه ها، این امانت و امانت داری بر آن ها سخت گران می آمد و از بیم کوتاهی در انجام وظیفه و رعایت حق امانت داری، از پذیرش آن سر باز می زند، اما انسان با این جسم ناتوانش به خاطر ناآگاهی از گرانی بار این مسؤولیت، نترسید و آن را پذیرفت.
