خوش آمدید

دیگران گفته اند: هر کس به امانت خیانت ورزَد، به این معناست که آن را پذیرفته و بار آن را به دوش کشیده است کسی که بار امانت را برندارد، به این مفهوم است که آن را به صاحب امانت داده است و هر کس به گناهی دست یازد، در حقیقت بارِ آن گناه را به دوش کشیده است.


قرآن در این مورد می فرماید: وَ لْیَحْمِلْنَ اَثقالَهُم و اَثْقالاً مَعَ اَثقالِهِم؛ و بی گمان، آنان بارهای گرانِ گناهانِ خود و بارهای گرانِ گناهان دیگر را با بارهای گرانِ گناهانِ خود بر خواهند گرفت.


با این بیان خدا، آگاهی می دهد که دست یازیدن به گناه و زشتی، به سانِ به دوش کشیدن بار آن گناه و بیداد است.
این دیدگاه به باور ما نیز دیدگاه خوبی است، چرا که قرآن، روشنگری می کند که کفر گرایان و نفاق پیشگان، امانت را برداشتند که منظور، خیانتِ آنان به امانت و نافرمانی آنان از خداست.


پاره ای از دانشوران نیز، برداشتن امانت را، خیانت در آن تفسیر کرده و می گویند: هنگامی که تو هماره امانتی را به صاحب آن بازگشت می دهی و به امانتِ دیگری خیانت می کنی، دَر حقیقت به امانت ها ناسپاسی کرده ای.
گر چه پاره ای در این سخن، حمل امانت را، به مفهوم خیانت در امانت گرفته اند؛ اما به باور من از این سخن، این مطلب دریافت نمی گردد، چرا که ممکن است منظور، قبول امانت باشد که شاعر،
آن را در برابر ادای امانت قرار داده است و می گوید: هنگامی که تو هماره امانتی را به صاحبِ آن باز گردانی امانت دیگری را بپذیری،
در آن صورت خود را به امانت داری و پذیرش و رعایت و ادای امانت مشغول ساخته ای و این، کاری سنگین و مسؤولیتی گران است.