دو نفر را كه از بيت المال دزدي كرده بودند نزد امام علی علیه السّلام آوردند. يكي از آن دو خود برده اي از بيت المال بود و ديگري برده مردم. حضرت چنين داوري فرمودند:
أَمَّا هَذَا فَهُوَ مِنْ مَالِ اللَّهِ وَ لَا حَدَّ عَلَيْهِ مَالُ اللَّهِ أَكَلَ بَعْضُهُ بَعْضاً وَ أَمَّا الْآخَرُ فَعَلَيْهِ الْحَدُّ فَقَطَعَ يَدَهُ؛
امّا اين برده كه خود از بيت المال است حدّي بر او نيست زيرا بعضي از مال خدا بعض ديگر را خورده است، و امّا ديگري را بايد بر او حدّ جاري كرد. پس دست او را قطع كردند.
نهج البلاغه، حکمت 263
