خداوند متعال به داوود علیه السلام فرمود:
اَحِبَّنى وَ حَبِّبْنى اِلى خَلْقى.
قال علیه السلام: یارَبِّ نَعَمْ، اَنَا اُحِبُّکَ فَکَیْفَ اُحَبِّبُکَ اِلى خَلْقِکَ؟
قَالَ جل جلاله: اُذْکُرْ اَیادِىَّ عِنْدَهُمْ فَاِنَّکَ اِذا ذَکَرْتَ ذلِکَ لَهُمْ اَحَبُّونى.
قال علیه السلام: یارَبِّ نَعَمْ، اَنَا اُحِبُّکَ فَکَیْفَ اُحَبِّبُکَ اِلى خَلْقِکَ؟
قَالَ جل جلاله: اُذْکُرْ اَیادِىَّ عِنْدَهُمْ فَاِنَّکَ اِذا ذَکَرْتَ ذلِکَ لَهُمْ اَحَبُّونى.
مرا دوست بدار و مرا در نظر مخلوقاتِ من نیز محبوب بگردان.
داوود علیه السلام گفت: پروردگارا! باشد. من تو را دوست دارم، ولى چگونه تو را محبوبِ آفریدگانت بسازم؟
خداوند متعال فرمود: نزد آنان، نعمت هاى مرا یاد کن. یقینا وقتى نعمت هاى مرا براى آنان یاد کردى، مرا دوست خواهند داشت.
داوود علیه السلام گفت: پروردگارا! باشد. من تو را دوست دارم، ولى چگونه تو را محبوبِ آفریدگانت بسازم؟
خداوند متعال فرمود: نزد آنان، نعمت هاى مرا یاد کن. یقینا وقتى نعمت هاى مرا براى آنان یاد کردى، مرا دوست خواهند داشت.
بحارالانوار، ج 14، ص 38.
