نَوف بِکالی گوید: امام علی علیه السّلام را در شبی دیدم که از بستر فاصله گرفته به ستارگان نظر افکند و به من فرمودند:
ای نوف، در خواب فرو رفته ای یا بیداری؟
عرض کردم: بیدارم ای امیر مؤمنان.
آنگاه چنین ادامه دادند: ای نوف، خوشا آنان که از دنیا بریدند و به آخرت پیوستند. اینان مردمی هستند که پهنه زمین را خانه، و خاک آن را بستر، و آب آن را شربت گوارای خویش ساختند. «قرآن» را راه و رسم زندگی، و «دعا» را اوج بندگی قرار دادند و آنگاه به روش عیسی مسیح خود را از وابستگی به دنیا وارهاندند. یا نوف، داوود پیامبر در چنین مبارک سحری برخاست و گفت: این ساعتی است که در آن هر بنده ای خدا را بخوانَد پاسخ مثبت شنود مگر آن که «باج گیر»، یا «خبرچین»، یا «دست یار ظلمه» و یا «اهل لهو و لعب» باشد.
عرض کردم: بیدارم ای امیر مؤمنان.
آنگاه چنین ادامه دادند: ای نوف، خوشا آنان که از دنیا بریدند و به آخرت پیوستند. اینان مردمی هستند که پهنه زمین را خانه، و خاک آن را بستر، و آب آن را شربت گوارای خویش ساختند. «قرآن» را راه و رسم زندگی، و «دعا» را اوج بندگی قرار دادند و آنگاه به روش عیسی مسیح خود را از وابستگی به دنیا وارهاندند. یا نوف، داوود پیامبر در چنین مبارک سحری برخاست و گفت: این ساعتی است که در آن هر بنده ای خدا را بخوانَد پاسخ مثبت شنود مگر آن که «باج گیر»، یا «خبرچین»، یا «دست یار ظلمه» و یا «اهل لهو و لعب» باشد.
نهج البلاغه، حکمت 101
