امام على علیه السّلام فرمودند: روزى پیامبراکرم(صلى الله علیه و آله) با صداى بلند گریستند. امام حسین (علیه السلام) عرض کردند: پدرجان چرا گریه کردىد؟ پیامبر خدا (صلى الله علیه و آله) فرمودند:
اَخْبَرَنى جِبْرِئیلُ اَنَّکُمْ قَتْلى وَ مَصارِعُکُمْ شَتّى. فَقالَ علیه السلام لَهُ صلى الله علیه و آله: یا اَبَهْ فَما لِمَنْ یَزُورُ قُبُورَنا عَلى تَشَتُّتِها؟ فَقالَ صلى الله علیه و آله: یا بُنَىَّ اُولئِکَ طَوائِفُ مِنْ اُمَّتى یَزُورُونَکُمْ یَلْتَمِسُونَ بِذلِکَ الْبَرَکَةَ وَ حَقیقٌ عَلَىَّ اَنْ آتِیَهُمْ یَوْمَ القیامَةِ فَاُخَلِّصَهُمْ مِنْ اَهْوالِ السّاعَةِ … ؛
جبرئیل به من خبر داد که شما کشته مى شوید، و قبرهاى شما پراکنده است. امام حسین (علیه السلام) پرسیدند: پدرجان! کسى که قبرهاى ما را با این پراکندگى زیارت کند، چه پاداشى دارد؟ فرمودند: پسرم! آنان گروه هایى از امّت من هستند که شما را زیارت مى کنند و با آن زیارت، خواستار برکت اند. بر من سزاوار است که روز قیامت سراغ آنان بروم و از ترسهاى روز قیامت نجاتشان بدهم.
[وسائل الشیعه، ج 10، ص 259.]
