امام علی علیه السّلام فرمودند:
... هیهات أن یغلبنى هواى و یقودنى جشعى الى تخیر الأطعمة و لعل بالحجاز أو الیمامة من لا طمع له فى القرص و لا عهد له بالشبع او أبیت مبطانا و حولى بطون غرثى و أکباد حرى.
هیهات که هوا و هوسم بر من چیره شود و شکمبارگى به گزینش طعام هاى لذیذ وادارم نماید، در حالى که چه بسا در یمامه و یا حجاز کسانى باشند که امید دستیابى به قرص نانى نداشته و خاطره اى از سیرى ندارند و هرگز مباد که من با شکم پر بخوابم در حالى که شاید پیرامون من شکمهاى به پشت چسبیده و جگرهاى سوخته باشد.
نهج البلاغه، نامه 45
