امام سجاد (علیه السّلام) فرمودند:
خَفِ اللهَ لِقُدرَتِهِ عَلیکُ، وَاستَحیِ مِنهُ لِقُرِبِه مِنکَ؛
از خدا بترس، چون که بر تو قدرت دارد، و از او حیا کن، چون که به تو نزدیک است.
بحارالانوار، ج 75، ص 142
شرح حدیث:
«خوف» و «حیا» دو عامل سازنده اند.
خوف از خدا، برای آن است که او قدرت مطلق هستی را در اختیار دارد و همه ی جهان و مقدرات به دست اوست و در آخرت هم حساب و کتاب بندگان و داوری نسبت به اعمال و عقوبت و پاداش مردم با اوست و هیچ کس از چنگ عدالت او نمی تواند بگریزد.
حیا و شرم از خدا، زیرا او به همه چیز داناست و همه ی جهان، محضر پروردگار است و همه ی کارهای بندگان را می بیند و هیچ خلاف و جرمی از او پنهان نیست و به تعبیر قرآن، از رگ گردن به ما نزدیک تر است (1).
غفلت از قدرت خدا، انسان را به عصیان و طغیان می کشد.
بی حیایی نسبت به خدا، انسان را بر گناه و بدی گستاخ می سازد.
مؤمن، همواره باید خود را در احاطه ی علم و قدرت الهی حس کند و هیچ جا را خالی از حضور خدا نداند و احساس ایمنی از قهر و عذاب الهی نداشته باشد.
ایمان به خدا، به معنای باورداشتن خدایی است که بر ما مسلّط است و روز قیامت هم از ما درباره ی عملهایمان سؤال خواهد کرد.
ایمان به خدا، یعنی او را همه جا حاضر و ناظر دیدن و از او شرم داشتن.
گاهی افراد، از وجود یک کودک در محلی شرم می کنند و کار زشت انجام نمی دهند.
یعنی خدا از آن کودک هم کمتر است؟
در خلوت و جمع، از یاد او غافل نباشیم.
اگر ما او را نمی بینیم، او ما را می بیند!...
پی نوشت:
1. وَ نحنُ اَقرَبُ اِلَیهِ مِن حَبلِ الوَرید، ق (50)، آیه ی 16.
منبع: حکمت های سجادی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام سجاد علیه السّلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول (1390)
خوف از خدا، برای آن است که او قدرت مطلق هستی را در اختیار دارد و همه ی جهان و مقدرات به دست اوست و در آخرت هم حساب و کتاب بندگان و داوری نسبت به اعمال و عقوبت و پاداش مردم با اوست و هیچ کس از چنگ عدالت او نمی تواند بگریزد.
حیا و شرم از خدا، زیرا او به همه چیز داناست و همه ی جهان، محضر پروردگار است و همه ی کارهای بندگان را می بیند و هیچ خلاف و جرمی از او پنهان نیست و به تعبیر قرآن، از رگ گردن به ما نزدیک تر است (1).
غفلت از قدرت خدا، انسان را به عصیان و طغیان می کشد.
بی حیایی نسبت به خدا، انسان را بر گناه و بدی گستاخ می سازد.
مؤمن، همواره باید خود را در احاطه ی علم و قدرت الهی حس کند و هیچ جا را خالی از حضور خدا نداند و احساس ایمنی از قهر و عذاب الهی نداشته باشد.
ایمان به خدا، به معنای باورداشتن خدایی است که بر ما مسلّط است و روز قیامت هم از ما درباره ی عملهایمان سؤال خواهد کرد.
ایمان به خدا، یعنی او را همه جا حاضر و ناظر دیدن و از او شرم داشتن.
گاهی افراد، از وجود یک کودک در محلی شرم می کنند و کار زشت انجام نمی دهند.
یعنی خدا از آن کودک هم کمتر است؟
در خلوت و جمع، از یاد او غافل نباشیم.
اگر ما او را نمی بینیم، او ما را می بیند!...
پی نوشت:
1. وَ نحنُ اَقرَبُ اِلَیهِ مِن حَبلِ الوَرید، ق (50)، آیه ی 16.
منبع: حکمت های سجادی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام سجاد علیه السّلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول (1390)
