خوش آمدید

امام کاظم علیه السّلام فرمودند:

لَیسَ مِن دَواءٍ الاّ وَ هُوَ یُهَیِّجُ داءًا، وَ لَیسَ شَیءٌ فِی البَدَنِ اَنفَعَ مِن اِمساکِ الیَدِ، اِلاّ عَمّا یَحتاجُ إلَیهِ؛

هیچ دارویی نیست، مگر آن که دردی را تحریک می کند. برای بدن هیچ چیز سودمندتر از امساک و نخوردن نیست، مگر آنچه مورد نیاز بدن باشد.

مسند الامام الکاظم(ع)، ج3، ص256

شرح حدیث:

چه در طبّ قدیم، چه در پزشکی جدید، مصرف دارو برای معالجه بیماریها، از یک جهت درمان بخش است یا درد را تسکین می دهد، و از سوی دیگر عوارض جانبی و اثرات سوء دارد.
بنابراین، تا انسان بتواند با «پرهیز»، به درمان بیماریها بپردازد، بهتر است. 
از پیامبر خدا(ص) نیز روایت است:
تا جایی که بدنت تحمّل درد را دارد، از دارو پرهیز کن. وقتی که دیگر تحمّل درد را نداشت، آن گاه به درمان بپرداز.(1)
نیز از حضرت علی(ع) نقل شده است:
«اِمشِ بِدائِکَ ما مشی بِکَ(2)».
تا وقتی درد، با تو راه می آید، تو هم با آن مدارا کن.
از این رو برای سلامتی و عافیت، هر چه می شود باید پرهیز و امساک کرد. «پرهیز درمانی» مناسب ترین راه و مطمئن ترین شیوه برای معالجه امراض است.
باز از کلام حضرت رسول(ص) بهره بگیریم که فرمود:
«الحِمیَهُ رأسُ الدّواء، و المِعدَهُ بیتُ الدّاءِ(3)».
پرهیز، اساس درمان است و معده، خانه درد است.

پی نوشت: 
1. طبرسی، مکارم الاخلاق، ص362.
2. نهج البلاغه، حکمت 27.
3. مکارم الاخلاق، ص362.
منبع: حکمت های کاظمی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام کاظم علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول (1390)