خوش آمدید

امام هادی علیه السلام فرمودند:

مَنْ اَطاعَ الخالِقَ لَمْ یُبالِ سَخَطَ المَخلوقِینَ؛

هر کس آفریدگار را اطاعت کند، از نارضایی مخلوق ها باکی نخواهد داشت.

تحف العقول، ص 482

شرح حدیث:

مقام «رضا» از بالاترین مقامهای معنوی است. 
اگر انسان به جایی برسد که هم به مقدرّات پروردگار رضای کامل داشته باشد و هم اعمالش مورد رضای کامل الهی قرار گیرد، ‌برنده است و به قربِ خدا می رسد. 
مهم، خشنودی خداست، نه پسند مردم. 
ارزش، در سعادت اخروی است، نه لذت دنیوی. 
خدایا چنان کن سرانجام کار
تو خشنود باشی و ما رستگار
رضای الهی در سایه ی طاعت و بندگی به دست می آید و رستگاری در همین است و بس. 
چون آخرت، مرحله ی جزا و پاداش است و آن که پاداش می دهد، خداست نه مردم، پس باید کاری کرد که مالک روز جزا و پاداش دهنده قیامت، اعمال انسان را بپسندد و بپذیرد و پاداش دهد. 
از رضای مردم چه سود؟ اگر نارضایی خدا را در پی داشته باشد؟
و از ناخرسندی مردم چه باک؟ اگر خدا از انسان راضی باشد؟
بعضی برای آنکه دل مردم را بدست آورند، خدا را نافرمانی می کنند. بعضی برای آن که دوست خود را از خود نرنجانند، تکلیف الهی را زیر پا می گذارند و خدا و رسول را از خود می رنجانند. بعضی برای آن که محبوبیّتشان نزد مردم کم نشود، کاری می کنند که خدا از آنها ناخشنود گردد و دوستشان نداشته باشد. 
حدیث امام هادی علیه السلام ارزش کار کسانی را بیان می کند که بر محور فرمانبرداری از خدا عمل می کنند و آنچه برایشان مهم است، وظیفه ی بندگی و تکلیف شرعی است و کاری به پسند و ناپسند مردم و خوش آمدن این و آن ندارند. 
این یک معیار برای انسانهای مکتبی است. 
آری، «اطاعت خدا»، هرچند مردم خوششان نیاید!...

منبع: حکمت های نقوی(ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام هادی علیه السلام)، جواد محدثی، ‌انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول(1391).