دلبرا ما دل به چنگال بلا بسپرده‌ایم

رحم کن بر ما که بس جان خسته و دل مرده‌ایم

ای بسا شب کز برای دیدن دیدار تو

از سر کوی تو بر سر سنگ و سیلی خورده‌ایم

بندگی کردیم و دیدیم از تو ما پاداش خویش

زرد رخساریم و از جورت به جان آزرده‌ایم

ما عجب خواریم در چشم تو ای یار عزیز

گویی از روم و خزر نزدت اسیر آورده‌ایم

از برای کشتن ما چند تازی اسب کین

کز جفایت مرده و دل در غمت پرورده‌ایم

تا تولا کرده‌ایم از عاشقی در دوستیت

چون سنایی از همه عالم تبرا کرده‌ایم

سنایی غزنوی

به مُردادی ترین گرما قسم، بدجور دلتنگم

شبیه گچ شده از دوری ات، بانوی من، رنگم!

حسودی می کند دستم به لبهایی که بوسیدت!

وَ من بیچاره ی چشم تو ام... با چشم می جنگم!

تنم از عطر آغوشِ تو دارد باز می سوزد

جهنّم شد بهشتم؛ تا پرید آغوشت از چنگم

نظام آفرینش ناگهان بر عکس شد، دیدم-

زدی با شیشه ی قلبت شکستی این دلِ سنگم!

گلویم را گرفته بُغضی از جنسِ سکوت امشب

"گُلِ گلدون من..." جا باز کرده توی آهنگم!

بَدَم می آید از اینقدر تنهایی... وَ دلشوره

ازین احساسهای مسخره... از گوشی ام... زنگم!

فضای شعر هم بدجور بوی لج گرفته– نه؟

دقیقاً بیست و یک روز است گیج و خسته و منگم!

تو تقصیری نداری، من زیادی عاشقت هستم

همین باعث شده با هر نگاهی زود می لنگم!

همان بهتر که از هذیان نوشتن دست بردارم

به مرگِ شاعرِ چشمت قسم... بدجور دلتنگم

امید صباغ نو

چنان گرفتــــــــــــــــه ترا بازوان پیچکی ام

 که گویی از تو جدا نه که با تو من یکی ام

نه آشنایی ام امـــــروزی است با تو همین

کـــه می شناسمت از خوابهای کودکی ام

عروسوار خیـــــــــــــــــال منی که آمده ای

دوباره باز به مهمانی عروســـــــــــــکی ام

همین نه بانوی شــــعر منی که مدحت تو

به گوش می رسد از بانگ چنگ رودکی ام

نسیم و نخ بده از خاک تا رهـــــــــــا بشود

به یک اشــــــــــــــاره ی تو روح بادباکی ام

چه برکـــه ای تو که تا آب، آبی است در آن

شنـــــــاور است همه تار و پود جلبکی ام

به خون خود شوم آبروی عشــــــــــق آری

اگر مدد برســـــــــــــاند سرشت بابکی ام

کنــــــــار تو نفسی با فراغ دل بکـــــــشم

اگر امــــــــــان بدهد سرنوشت بختکی ام

حسین منزوی

ساده از دست ندادم دل پر مشغله را

تا تو خندیدی و مجبور شدم مساله را...!

 من "برادر" شده بودم و "برادر" باید

وقت دیدار، رعایت بکند "فاصله" را

دهه ی شصتی دیوانه ی یکبار عاشق

خواست تا خرج کند این کوپن باطله را

عشق! آن هم وسط نفرت و باروت و تفنگ

دانه انداخت و از شرم ندیدم تله را

و تو خندیدی و از خاطره ها جا ماندم

با تو برگشتم و مجبور شدم قافله را...!

عشق گاهی سبب گم شدن خاطره هاست

خواستم باز کنم با تو سر این گله را

عبدالجبار کاکایی

عمری مرا به حسرت دیدن گذاشتی 

بین رسیدن و نرسیدن گذاشتی

یک آسمان پرندگی ام دادی و مرا 

در تنگنای از تو پریدن گذاشتی

وقتی که آب و دانه برایم نریختی 

وقتی کلید در قفس من گذاشتی

امروز از همیشه پشیمان تر آمدی 

دنبال من بنای دویدن گذاشتی

من نیستم... نگاه کن این باغ سوخته 

تاوان آتشی ست که روشن گذاشتی

گیرم هنوز تشنه حرف توام ولی 

گوشی مگر برای شنیدن گذاشتی؟

آلوچه های چشم تو مثل گذشته اند

اما برای من دل چیدن گذاشتی؟

حالا برو برو که تو این نان تلخ را

در سفره ای به سادگی من گذاشتی

مهدی فرجی

می‌خواهمت اگرچه دلم با تو صاف نیست

بین غریبه‌هاست که هیچ اختلاف نیست

برگرد پیش از آن‌که از این دیرتر شود

این درّه است بین من و تو ، شکاف نیست

گنجشک کوچکی که تو سیمرغ خواستی

در مشت توست ، آن‌ طرف کوه قاف نیست

بگذار تا مقابل روی تو بگذرم

جایی که در مقابله امکان لاف نیست

تا چشم تو خلاف لبت حرف می‌زند

حظی‌ست در سکوت که در اعتراف نیست

برگرد مثل بارش باران به خانه‌ام

باران که در لطافت طبعش خلاف نیست

مژگان عباسلو

خـــوش آن ساعت که دیدار ته وینم

کمنــــد عنبــــــــرین تـــــــار ته وینم

نوینـــــــه خــــــــرمی هـــرگز دل مو

مگـــــر آن دم کـــــه رخسـار ته وینم

بابا طاهر همدانی

دل تنگ تو می شود ؟ گمانم ... گاهی ...

همرنگ تو می شود ؟ گمانم ... گاهی ...

در سرخوشی و جنون و بی پروایی

همسنگ تو می شود ؟ گمانم ... گاهی ...

باید کمی از تو دور ... نه ! ممکن نیست !

پیمانه ای از غرور ... نه ! ممکن نیست !

من عابر جاده های دردم اما

از خانه ی تو عبور ... نه ! ممکن نیست!

ای واژه ی شاعرانه سر سبز بمان

در سردی این زمانه سرسبز بمان

یک صاعقه باغ آرزو را خشکاند؟

تو در دل یک بهانه سرسبز بمان

حس خوش عطر بودنت دلچسب است

گهگاه ز خود ربودنت دلچسب است

چون قاصدکی تو را سپردم به نسیم

در اوج بمان ستودنت دلچسب است

سرخوش پارسا

نماند تاب و توانم شبی که بی تو گذشت

نشست شعله به جانم شبی که بی تو گذشت

به یاد صحبت زیبای هر شبت ای دوست

بریده بود زبانم شبی که بی تو گذشت

به غیر عشق تو دیگر نبود تقصیرم

گواست اشک روانم شبی که بی تو گذشت

کسی که بلبل و گل را زهم جدا می خواست

ندید سوز نهانم شبی که بی تو گذشت

نداشت سینه ی سوزانی و نمی دانست

چه کرده عشق به جانم شبی که بی تو گذشت

کلام بی سخنت را همیشه منتظرم

بیا که رفت توانم شبی که بی تو گذشت

محمد غلامی

گرچه من سوخته ام دم به دم از تنهایی

دور از آغوش تو یخ بسته ام از تنهایی

خانه در خویش فرو رفته و من خاموشم

رونق تازه گرفته ست "غم" از تنهایی

نیمه شب لحظه ی یادآوری لب هایت

بوسه بر باد هوا می زنم از تنهایی

همه ی عمر به جز نام تو را مشق نکرد

نکشیده ست چه ها این قلم از تنهایی!

امشب اما دو قدم آمده ای سمت دلم

تا که من دور شوم صد قدم از تنهایی...!

محمدرضا طاهری