به نام خداوند بخشنده مهربان

منزه شمار نام پروردگار بلندمرتبه‏ات را! (1)

همان خداوندى كه آفريد و منظم كرد، (2)

و همان كه اندازه‏گيرى كرد و هدايت نمود، (3)

و آن كس را كه چراگاه را به وجود آورد، (4)

سپس آن را خشك و تيره قرار داد! (5)

ما بزودى (قرآن را) بر تو مى‏خوانيم و هرگز فراموش نخواهى كرد، (6)

مگر آنچه را خدا بخواهد، كه او آشكار و نهان را مى‏داند! (7)

و ما تو را براى انجام هر كار خير آماده مى‏كنيم! (8)

پس تذكر ده اگر تذكر مفيد باشد! (9)

و بزودى كسى كه از خدا مى‏ترسد متذكر مى‏شود. (10)

اما بدبخت‏ترين افراد از آن دورى مى‏گزيند، (11)

همان كسى كه در آتش بزرگ وارد مى‏شود، (12)

سپس در آن آتش نه مى‏ميرد و نه زنده مى‏شود! (13)

به يقين كسى كه پاكى جست (و خود را تزكيه كرد)، رستگار شد. (14)

و (آن كه) نام پروردگارش را ياد كرد سپس نماز خواند! (15)

ولى شما زندگى دنيا را مقدم مى‏داريد، (16)

در حالى كه آخرت بهتر و پايدارتر است! (17)

اين دستورها در كتب آسمانى پيشين (نيز) آمده است، (18)

در كتب ابراهيم و موسى. (19)

به نام خداوند بخشنده مهربان

سوگند به آسمان و كوبنده شب! (1)

و تو نمى‏دانى كوبنده شب چيست! (2)

همان ستاره درخشان و شكافنده تاريكيهاست! (3)

(به اين آيت بزرگ الهى سوگند) كه هر كس مراقب و محافظى دارد! (4)

انسان بايد بنگرد كه از چه چيز آفريده شده است! (5)

از يك آب جهنده آفريده شده است، (6)

آبى كه از ميان پشت و سينه‏ها خارج مى‏شود! (7)

مسلما او ( خدائى كه انسان را از چنين چيز پستى آفريد) مى‏تواند او را بازگرداند! (8)

در آن روز كه اسرار نهان (انسان) آشكار ميشود، (9)

و براى او هيچ نيرو و ياورى نيست! (10)

سوگند به آسمان پرباران، (11)

و سوگند به زمين پرشكاف (كه گياهان از آن سر برمى‏آورند)، (12)

كه اين (قرآن) سخنى است كه حق را از باطل جدا مى‏كند، (13)

و هرگز شوخى نيست! (14)

آنها پيوسته حيله مى‏كنند، (15)

و من هم در برابر آنها چاره مى‏كنم! (16)

حال كه چنين است كافران را (فقط) اندكى مهلت ده (تا سزاى اعمالشان را ببينند)! (17)

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

سوگند به آسمان كه داراى برجهاى بسيار است، (1)

و سوگند به آن روز موعود، (2)

و سوگند به «شاهد» و «مشهود»! («شاهد»: پيامبر و گواهان اعمال، و «مشهود» : اعمال امت است) (3)

مرگ بر شكنجه‏گران صاحب گودال (آتش)، (4)

آتشى عظيم و شعله‏ور! (5)

هنگامى كه در كنار آن نشسته بودند، (6)

و آنچه را با مؤمنان انجام مى‏دادند (با خونسردى و قساوت) تماشا مى‏كردند! (7)

آنها هيچ ايرادى بر مؤمنان نداشتند جز اينكه به خداوند عزيز و حميد ايمان آورده بودند؛ (8)

همان كسى كه حكومت آسمانها و زمين از آن اوست و خداوند بر همه چيز گواه است! (9)

كسانى كه مردان و زنان باايمان را شكنجه دادند سپس توبه نكردند، براى آنها عذاب دوزخ و عذاب آتش سوزان است! (10)

و براى كسانى كه ايمان آوردند و اعمال شايسته انجام دادند، باغهايى از بهشت است كه نهرها زير درختانش جارى است؛ و اين نجات و پيروزى بزرگ است! (11)

گرفتن قهرآميز و مجازات پروردگارت به يقين بسيار شديد است! (12)

اوست كه آفرينش را آغاز مى‏كند و بازمى‏گرداند، (13)

و او آمرزنده و دوستدار (مؤمنان) است، (14)

صاحب عرش و داراى مجد و عظمت است، (15)

و آنچه را مى‏خواهد انجام مى‏دهد! (16)

آيا داستان لشكرها به تو رسيده است، (17)

لشكريان فرعون و ثمود؟! (18)

ولى كافران پيوسته در تكذيب حقند، (19)

و خداوند به همه آنها احاطه دارد! (20)

(اين آيات، سحر و دروغ نيست،) بلكه قرآن باعظمت است... (21)

كه در لوح محفوظ جاى دارد! (22)

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

در آن هنگام كه آسمان ( كرات آسمانى) شكافته شود، (1)

و تسليم فرمان پروردگارش شود -و سزاوار است چنين باشد- (2)

و در آن هنگام كه زمين گسترده شود، (3)

و آنچه در درون دارد بيرون افكنده و خالى شود، (4)

و تسليم فرمان پروردگارش گردد -و شايسته است كه چنين باشد- (5)

اى انسان! تو با تلاش و رنج بسوى پروردگارت مى‏روى و او را ملاقات خواهى كرد! (6)

پس كسى كه نامه اعمالش به دست راستش داده شود، (7)

بزودى حساب آسانى براى او مى‏شود، (8)

و خوشحال به اهل و خانواده‏اش بازمى‏گردد. (9)

و اما كسى كه نامه اعمالش به پشت سرش داده شود، (10)

بزودى فرياد مى‏زند واى بر من كه هلاك شدم! (11)

و در شعله‏هاى سوزان آتش مى‏سوزد. (12)

چرا كه او در ميان خانواده‏اش پيوسته (از كفر و گناه خود) مسرور بود! (13)

او گمان مى‏كرد هرگز بازگشت نمى‏كند! (14)

آرى، پروردگارش نسبت به او بينا بود (و اعمالش را براى حساب ثبت كرد)! (15)

سوگند به شفق، (16)

و سوگند به شب و آنچه را جمع‏آورى مى‏كند، (17)

و سوگند به ماه آنگاه كه بدر كامل مى‏شود، (18)

كه همه شما پيوسته از حالى به حال ديگر منتقل مى‏شويد (تا به كمال برسيد). (19)

پس چرا آنان ايمان نمى‏آورند؟! (20)

و هنگامى كه قرآن بر آنها خوانده مى‏شود سجده نمى‏كنند؟! (21)

بلكه كافران پيوسته آيات الهى را انكار مى‏كنند! (22)

و خداوند آنچه را در دل پنهان مى‏دارند بخوبى مى‏داند! (23)

پس آنها را به عذابى دردناك بشارت ده! (24)

مگر كسانى كه ايمان آورده و اعمال صالح انجام داده‏اند، كه براى آنان پاداشى است قطع‏نشدنى! (25)

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

واى بر كم‏فروشان! (1)

آنان كه وقتى براى خود پيمانه مى‏كنند، حق خود را بطور كامل مى‏گيرند؛ (2)

اما هنگامى كه مى‏خواهند براى ديگران پيمانه يا وزن كنند، كم مى‏گذارند! (3)

آيا آنها گمان نمى‏كنند كه برانگيخته مى‏شوند، (4)

در روزى بزرگ؛ (5)

روزى كه مردم در پيشگاه پروردگار جهانيان مى‏ايستند. (6)

چنين نيست كه آنها (درباره قيامت) مى‏پندارند، به يقين نامه اعمال بدكاران در «سجين‏» است! (7)

تو چه مى‏دانى «سجين‏» چيست؟ (8)

نامه‏اى است رقم زده شده و سرنوشتى است حتمى! (9)

واى در آن روز بر تكذيب‏كنندگان! (10)

همانها كه روز جزا را انكار مى‏كنند. (11)

تنها كسى آن را انكار مى‏كند كه متجاوز و گنهكار است! (12)

(همان كسى كه) وقتى آيات ما بر او خوانده مى‏شود مى‏گويد: «اين افسانه‏هاى پيشينيان است!؛ س‏ذللّه (13)

چنين نيست كه آنها مى‏پندارند، بلكه اعمالشان چون زنگارى بر دلهايشان نشسته است! (14)

چنين نيست كه مى‏پندارند، بلكه آنها در آن روز از پروردگارشان محجوبند! (15)

سپس آنها به يقين وارد دوزخ مى‏شوند! (16)

بعد به آنها گفته مى‏شود: «اين همان چيزى است كه آن را انكار مى‏كرديد!» (17)

چنان نيست كه آنها (درباره معاد) مى‏پندارند، بلكه نامه اعمال نيكان در «عليين‏» است! (18)

و تو چه مى‏دانى «عليين‏» چيست! (19)

نامه‏اى است رقم‏خورده و سرنوشتى است قطعى، (20)

كه مقربان شاهد آنند! (21)

مسلما نيكان در انواع نعمت‏اند: (22)

بر تختهاى زيباى بهشتى تكيه كرده و (به زيباييهاى بهشت) مى‏نگرند! (23)

در چهره‏هايشان طراوت و نشاط نعمت را مى‏بينى و مى‏شناسى! (24)

آنها از شراب (طهور) زلال دست‏نخورده و سربسته‏اى سيراب مى‏شوند! (25)

مهرى كه بر آن نهاده شده از مشك است؛ و در اين نعمتهاى بهشتى راغبان بايد بر يكديگر پيشى گيرند! (26)

اين شراب (طهور) آميخته با «تسنيم‏» است، (27)

همان چشمه‏اى كه مقربان از آن مى‏نوشند. (28)

بدكاران (در دنيا) پيوسته به مؤمنان مى‏خنديدند، (29)

و هنگامى كه از كنارشان مى‏گذشتند آنان را با اشاره تمسخر مى‏كردند، (30)

و چون به سوى خانواده خود بازمى‏گشتند مسرور و خندان بودند، (31)

و هنگامى كه آنها را مى‏ديدند مى‏گفتند: «اينها گمراهانند!» (32)

در حالى كه هرگز مامور مراقبت و متكفل آنان ( مؤمنان) نبودند! (33)

ولى امروز مؤمنان به كفار مى‏خندند، (34)

در حالى كه بر تختهاى آراسته بهشتى نشسته و (به سرنوشت شوم آنها) مى‏نگرند! (35)

آيا (با اين حال) كافران پاداش اعمال خود را گرفتند؟! (36)

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

آن زمان كه آسمان ( كرات آسمانى) از هم شكافته شود، (1)

و آن زمان كه ستارگان پراكنده شوند و فرو ريزند، (2)

و آن زمان كه درياها به هم پيوسته شود، (3)

و آن زمان كه قبرها زير و رو گردد (و مردگان خارج شوند)، (4)

(در آن زمان) هر كس مى‏داند آنچه را از پيش فرستاده و آنچه را براى بعد گذاشته است. (5)

اى انسان! چه چيز تو را در برابر پروردگار كريمت مغرور ساخته است؟! (6)

همان خدايى كه تو را آفريد و سامان داد و منظم ساخت، (7)

و در هر صورتى كه خواست تو را تركيب نمود. (8)

(آرى) آن گونه كه شما مى‏پنداريد نيست؛ بلكه شما روز جزا را منكريد! (9)

و بى‏شك نگاهبانانى بر شما گمارده شده... (10)

والا مقام و نويسنده (اعمال نيك و بد شما)، (11)

كه مى‏دانند شما چه مى‏كنيد! (12)

به يقين نيكان در نعمتى فراوانند. (13)

و بدكاران در دوزخند، (14)

روز جزا وارد آن مى‏شوند و مى‏سوزند، (15)

و آنان هرگز از آن غايب و دور نيستند! (16)

تو چه مى‏دانى روز جزا چيست؟! (17)

باز چه مى‏دانى روز جزا چيست؟! (18)

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

در آن هنگام كه خورشيد در هم پيچيده شود، (1)

و در آن هنگام كه ستارگان بى‏فروغ شوند، (2)

و در آن هنگام كه كوه‏ها به حركت درآيند، (3)

و در آن هنگام كه باارزش‏ترين اموال به دست فراموشى سپرده شود، (4)

و در آن هنگام كه وحوش جمع شوند، (5)

و در آن هنگام كه درياها برافروخته شوند، (6)

و در آن هنگام كه هر كس با همسان خود قرين گردد، (7)

و در آن هنگام كه از دختران زنده به گور شده سؤال شود: (8)

به كدامين گناه كشته شدند؟! (9)

و در آن هنگام كه نامه‏هاى اعمال گشوده شود، (10)

و در آن هنگام كه پرده از روى آسمان برگرفته شود، (11)

و در آن هنگام كه دوزخ شعله‏ور گردد، (12)

و در آن هنگام كه بهشت نزديك شود، (13)

(آرى در آن هنگام) هر كس مى‏داند چه چيزى را آماده كرده است! (14)

سوگند به ستارگانى كه بازمى‏گردند، (15)

حركت مى‏كنند و از ديده‏ها پنهان مى‏شوند، (16)

و قسم به شب، هنگامى كه پشت كند و به آخر رسد، (17)

و به صبح، هنگامى كه تنفس كند، (18)

كه اين (قرآن) كلام فرستاده بزرگوارى است ( جبرئيل امين) (19)

كه صاحب قدرت است و نزد (خداوند) صاحب عرش، مقام والائى دارد! (20)

در آسمانها مورد اطاعت (فرشتگان) و امين است! (21)

و مصاحب شما ( پيامبر) ديوانه نيست! (22)

او (جبرئيل) را در افق روشن ديده است! (23)

و او نسبت به آنچه از طريق وحى دريافت داشته بخل ندارد! (24)

اين (قرآن) گفته شيطان رجيم نيست! (25)

پس به كجا مى‏رويد؟! (26)

اين قرآن چيزى جز تذكرى براى جهانيان نيست، (27)

براى كسى از شما كه بخواهد راه مستقيم در پيش گيرد! (28)

و شما اراده نمى‏كنيد مگر اينكه خداوند -پروردگار جهانيان- اراده كند و بخواهد! (29)

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

چهره در هم كشيد و روى برتافت... (1)

از اينكه نابينايى به سراغ او آمده بود! (2)

تو چه مى‏دانى شايد او پاكى و تقوا پيشه كند، (3)

يا متذكر گردد و اين تذكر به حال او مفيد باشد! (4)

اما آن كس كه توانگر است، (5)

تو به او روى مى‏آورى، (6)

در حالى كه اگر او خود را پاك نسازد، چيزى بر تو نيست! (7)

اما كسى كه به سراغ تو مى‏آيد و كوشش مى‏كند، (8)

و از خدا ترسان است، (9)

تو از او غافل مى‏شوى! (10)

هرگز چنين نيست كه آنها مى‏پندارند؛ اين (قرآن) تذكر و يادآورى است، (11)

و هر كس بخواهد از آن پند مى‏گيرد! (12)

در الواح پرارزشى ثبت است، (13)

الواحى والاقدر و پاكيزه، (14)

به دست سفيرانى است (15)

والا مقام و فرمانبردار و نيكوكار! (16)

مرگ بر اين انسان، چقدر كافر و ناسپاس است! (17)

(خداوند) او را از چه چيز آفريده است؟! (18)

او را از نطفه ناچيزى آفريد، سپس اندازه‏گيرى كرد و موزون ساخت، (19)

سپس راه را براى او آسان كرد، (20)

بعد او را ميراند و در قبر پنهان نمود،(21)

سپس هرگاه بخواهد او را زنده مى‏كند! (22)

چنين نيست كه او مى‏پندارد؛ او هنوز آنچه را (خدا) فرمان داده، اطاعت نكرده است! (23)

انسان بايد به غذاى خويش (و آفرينش آن) بنگرد! (24)

ما آب فراوان از آسمان فرو ريختيم، (25)

سپس زمين را از هم شكافتيم، (26)

و در آن دانه‏هاى فراوانى رويانديم، (27)

و انگور و سبزى بسيار، (28)

و زيتون و نخل فراوان، (29)

و باغهاى پردرخت، (30)

و ميوه و چراگاه، (31)

تا وسيله‏اى براى بهره‏گيرى شما و چهارپايانتان باشد! (32)

هنگامى كه آن صداى مهيب ( صيحه رستاخيز) بيايد، (كافران در اندوه عميقى فرومى‏روند)! (33)

در آن روز كه انسان از برادر خود مى‏گريزد، (34)

و از مادر و پدرش، (35)

و زن و فرزندانش؛ (36)

در آن روز هر كدام از آنها وضعى دارد كه او را كاملا به خود مشغول مى‏سازد! (37)

چهره‏هائى در آن روز گشاده و نورانى است، (38)

خندان و مسرور است؛ (39)

و صورتهايى در آن روز غبارآلود است، (40)

و دود تاريكى آنها را پوشانده است، (41)

آنان همان كافران فاجرند! (42)

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

سوگند به فرشتگانى كه (جان مجرمان را بشدت از بدنهايشان) برمى‏كشند، (1)

و فرشتگانى كه (روح مؤمنان) را با مدارا و نشاط جدا مى‏سازند، (2)

و سوگند به فرشتگانى كه (در اجراى فرمان الهى) با سرعت حركت مى‏كنند، (3)

و سپس بر يكديگر سبقت مى‏گيرند، (4)

و آنها كه امور را تدبير مى‏كنند! (5)

آن روز كه زلزله‏هاى وحشتناك همه چيز را به لرزه درمى‏آورد، (6)

و بدنبال آن، حادثه دومين ( صيحه عظيم محشر) رخ مى‏دهد، (7)

دلهايى در آن روز سخت مضطرب است، (8)

و چشمهاى آنان از شدت ترس فروافتاده است! (9)

(ولى امروز) مى‏گويند: «آيا ما به زندگى مجدد بازمى‏گرديم؟! (10)

آيا هنگامى كه استخوانهاى پوسيده‏اى شديم (ممكن است زنده شويم)؟!» (11)

مى‏گويند: «اگر قيامتى در كار باشد، بازگشتى است زيانبار!» (12)

ولى (بدانيد) اين بازگشت تنها با يك صيحه عظيم است! (13)

ناگهان همگى بر عرصه زمين ظاهر مى‏گردند! (14)

آيا داستان موسى به تو رسيده است؟! (15)

در آن هنگام كه پروردگارش او را در سرزمين مقدس «طوى‏» ندا داد (و گفت): (16)

به سوى فرعون برو كه طغيان كرده است! (17)

و به او بگو: «آيا مى‏خواهى پاكيزه شوى؟! (18)

و من تو را به سوى پروردگارت هدايت كنم تا از او بترسى (و گناه نكنى)؟!» (19)

سپس موسى بزرگترين معجزه را به او نشان داد! (20)

اما او تكذيب و عصيان كرد! (21)

سپس پشت كرد و پيوسته (براى محو آيين حق) تلاش نمود! (22)

و ساحران را جمع كرد و مردم را دعوت نمود، (23)

و گفت: «من پروردگار برتر شما هستم!» (24)

از اين رو خداوند او را به عذاب آخرت و دنيا گرفتار ساخت! (25)

در اين عبرتى است براى كسى كه (از خدا) بترسد! (26)

آيا آفرينش شما (بعد از مرگ) مشكل‏تر است يا آفرينش آسمان كه خداوند آن را بنا نهاد؟! (27)

سقف آن را برافراشت و آن را منظم ساخت، (28)

و شبش را تاريك و روزش را آشكار نمود! (29)

و زمين را بعد از آن گسترش داد، (30)

و از آن آب و چراگاهش را بيرون آورد، (31)

و كوه‏ها را ثابت و محكم نمود! (32)

همه اينها براى بهره‏گيرى شما و چهارپايانتان است! (33)

هنگامى كه آن حادثه بزرگ رخ دهد، (34)

در آن روز انسان به ياد كوششهايش مى‏افتد، (35)

و جهنم براى هر بيننده‏اى آشكار مى‏گردد، (36)

اما آن كسى كه طغيان كرده، (37)

و زندگى دنيا را مقدم داشته، (38)

مسلما دوزخ جايگاه اوست! (39)

و آن كس كه از مقام پروردگارش ترسان باشد و نفس را از هوى بازدارد، (40)

قطعا بهشت جايگاه اوست! (41)

و از تو درباره قيامت مى‏پرسند كه در چه زمانى واقع مى‏شود؟! (42)

تو را با يادآورى اين سخن چه كار؟! (43)

نهايت آن به سوى پروردگار تو است (و هيچ كس جز خدا از زمانش آگاه نيست)! (44)

كار تو فقط بيم‏دادن كسانى است كه از آن مى‏ترسند! (45)

آنها در آن روز كه قيام قيامت را مى‏بينند چنين احساس مى‏كنند كه گويى توقفشان (در دنيا و برزخ) جز شامگاهى يا صبح آن بيشتر نبوده است! (46)

به نام خداوند بخشنده مهربان

آنها از چه چيز از يكديگر سؤال مى‏كنند؟! (1)

از خبر بزرگ و پراهميت (رستاخيز)! (2)

همان خبرى كه پيوسته در آن اختلاف دارند! (3)

چنين نيست كه آنها فكر مى‏كنند، و بزودى مى‏فهمند! (4)

باز هم چنين نيست كه آنها مى‏پندارند، و بزودى مى‏فهمند (كه قيامت حق است)! (5)

آيا زمين را محل آرامش (شما) قرار نداديم؟! (6)

و كوه‏ها را ميخهاى زمين؟! (7)

و شما را بصورت زوجها آفريديم! (8)

و خواب شما را مايه آرامشتان قرار داديم، (9)

و شب را پوششى (براى شما)، (10)

و روز را وسيله‏اى براى زندگى و معاش! (11)

و بر فراز شما هفت (آسمان) محكم بنا كرديم! (12)

و چراغى روشن و حرارت‏بخش آفريديم! (13)

و از ابرهاى باران‏زا آبى فراوان نازل كرديم، (14)

تا بوسيله آن دانه و گياه بسيار برويانيم، (15)

و باغهايى پردرخت! (16)

(آرى) روز جدايى، ميعاد همگان است! (17)

روزى كه در «صور» دميده مى‏شود و شما فوج فوج (به محشر) مى‏آييد! (18)

و آسمان گشوده مى‏شود و بصورت درهاى متعددى درمى‏آيد! (19)

و كوه‏ها به حركت درمى‏آيد و بصورت سرابى مى‏شود! (20)

مسلما (در آن روز) جهنم كمينگاهى است بزرگ، (21)

و محل بازگشتى براى طغيانگران! (22)

مدتهاى طولانى در آن مى‏مانند! (23)

در آنجا نه چيز خنكى مى‏چشند و نه نوشيدنى گوارايى، (24)

جز آبى سوزان و مايعى از چرك و خون! (25)

اين مجازاتى است موافق و مناسب (اعمالشان)! (26)

چرا كه آنها هيچ اميدى به حساب نداشتند، (27)

و آيات ما را بكلى تكذيب كردند! (28)

و ما همه چيز را شمارش و ثبت كرده‏ايم! (29)

پس بچشيد كه چيزى جز عذاب بر شما نمى‏افزاييم! (30)

مسلما براى پرهيزگاران نجات و پيروزى بزرگى است: (31)

باغهايى سرسبز، و انواع انگورها، (32)

و حوريانى بسيار جوان و هم‏سن و سال، (33)

و جامهايى لبريز و پياپى (از شراب طهور)! (34)

در آنجا نه سخن لغو و بيهوده‏اى مى‏شنوند و نه دروغى! (35)

اين كيفرى است از سوى پروردگارت و عطيه‏اى است كافى! (36)

همان پروردگار آسمانها و زمين و آنچه در ميان آن دو است، پروردگار رحمان! و (در آن روز) هيچ كس حق ندارد بى اجازه او سخنى بگويد (يا شفاعتى كند)! (37)

« روزى كه «روح‏» و «ملائكه‏» در يك صف مى‏ايستند و هيچ يك، جز به اذن خداوند رحمان، سخن نمى‏گويند، و (آنگاه كه مى‏گويند) درست مى‏گويند! (38)

آن روز حق است؛ هر كس بخواهد راهى به سوى پروردگارش برمى‏گزيند! (39)

و ما شما را از عذاب نزديكى بيم داديم! اين عذاب در روزى خواهد بود كه انسان آنچه را از قبل با دستهاى خود فرستاده مى‏بيند، و كافر مى‏گويد: «اى كاش خاك بودم (و گرفتار عذاب نمى‏شدم)!» (40)