سکوتی طولانی داشت و تا نياز نمی شد
لب به سخن نمی گشود.

هرگاه با کسی ، هم صحبت می شد به
سخنان او خوب گوش فرا می داد.

هنگام ورود به مجلسی در آخر و نزديک
درب می نشست نه در صدر آن ..

در مجلس جای خاصی را بخود اختصاص نمی داد و از آن نهی می‌کرد ...

هرگز با کسی جدل و منازعه نمی‌کرد ..

هديه را قبول می‌ کرد اگرچه به اندازه
يک جرعه شير بود.

به خـــويشاوندان خود احسان می‌کرد
بی آنکه آنان را بر ديگران برتری دهد ..

هرکه عذر ميآورد عذر او را قبول می‌کرد.

هرگز کسی را حقير نمی شمرد ..

هرگز کسی از اطرافيان و بستگان خود
را نفرين نکرد ..

هرگز عيب مردم را جستجو نمی‌کرد ..

از شر مردم برحذر بود ولی از آنان کناره
نمی گرفت و با همه خوش‌خو بود ..

هرگز مذمت مردم را نمی کرد و بسيار
مدح آنان نمی گفت ..

بر جسارت ديگران صبر می‌فرمود و بدی
را به نيکی جزا می داد ..

وفادارترين مردم به عهد و پيمان بود ..

عـزيزترين افــراد نزد او کسی بـود که خيرش بيشتر به ديگران می رسيد...