بنام خدا

ادامه خاطرات بنده از ماه های قبل از انقلاب :

همانگونه که در پست قبل نوشتم ، سال 1357 شمسی خورشیدی (2537 شاهنشاهی) در حالی آغاز شد که اعلام شده بود مردم عید برگزار نکنند. البته به این معنی نبود که دید و بازدید ها هم قطع شود اما بهر حال آن حال و هوای سال های قبل نبود و تعداد زیادی از خانواده ها عزادار بودند.

خاطره ای از روز اول فروردین:

صبح روز عید بود و بنده در منزل بودم و منتظر آمدن برادر بزرگتر با خانواده بودیم که کمی دیر کرده بودند و خانواده تصمیم گرفته بودن اگر مشکلی پیش نیاید از روز دوم فروردین به انارک نائین بروند تا ضمن دیدار با تعدادی از اعضاء خانواده که در آنجا زندگی میکردند با بقیه همشهری های خود هم که معمولا از سراسر ایران ایام عید را به آنجا می آمدند ، دیداری داشته باشند.

بنام خدا

ادامه خاطرات دوران تحصیلی قبل از انقلاب اسلامی ایران:

با تمام شدن فصل تابستان و تعطیلات خود را برای شروع سال تحصیلی جدید آماده کردیم . اگرچه با توجه به اینکه حدود چهارماه تعطیلی رفتن به دانشکده و کلاس درس برایمان مشکل بود اما چاره ای نبود و باید ادامه می دادیم مثل زندگی که جاریست.

چند روزی از شروع سال تحصیلی نگذشته بود که با تلاش مرحوم پدرم که در یک شرکت بافندگی مشغول کار بود، شغلی بدست آوردم و بعنوان کارمند کنترل تولید کارگاه بافندگی مشغول شدم.با پشتکار خوبی که در انجام کارهای محوله داشتم خیلی سریع توانستم موقعیت خود را در شرکت تثبیت کنم و کار تا اواخر سال ادامه داشت تا اینکه یک روز برای اینکه کارها عقب نیافتد با یکی از مسئولین بخش تحویل پارچه تولیدی درگیر شدیم و با توجه به اینکه طرف مقابل بنده یکی از وابستگان به مدیر شرکت بود، خبر درگیری بلافاصله به گوش مدیر شرکت که از خان های استان بود رسانده شد.

بنام خدا

یکی از دلایلی که زندگی کردن در یزد برای بنده خیلی راحت و جذاب بود، ارتباط صمیمی بین دوستان و کم بودن هزینه زندگی در این شهر و همچنین وجود فرهنگ غنی اسلام که باعث شده بود اکثر خانواده های یزدی مذهبی و با اخلاق اسلامی تربیت شوند.

از طرفی جالب است که در این شهر مذهبی اکثر ادیان خصوصا زردشتیان ، یهودیان که تعداد زیادی در سطح شهر زندگی میکردند و همچنین تعدادی خانواده مسیحی و کلیمی و همچنین تعدادی هم خانواده از فرقه ضاله بهائیت در یزد ساکن بودند و عجیب اینکه همه این ادیان همزیستی مسالمت آمیزی با هم داشتند و همه بطور مساوی از حق و حقوق قانونی برخوردار بودند و مشکلی برای هیچیک از ادیان وجود نداشت. البته گاها مردم مذهبی یزد تنشهائی با بهائیان داشتند اما با توجه به حمایت رژیم از افراد این فرقه تقریبا مشکل حادی وجود نداشت.

بنام خدا

بعد از گذراندن تابستان 1354 ، در مهرماه سال جدید تحصیلی را آغاز کردم و با تجربه ای بیشتر و با دوستانی که در محل بودیم و آنها هم به هنرستان می آمدند مسیر را می رفتیم و می آمدیم.در این سال یک خانواده مسیحی از رانده شدگان عراق در نزدیکی منزل ما خانه ای اجاره کردند و جون یکی از پسرهای ایشان هم سن ما بود خیلی سریع با هم دوست شدیم و بعد از کلاس با هم برای بازی به میادین ورزشی میرفتیم.آنموقع هنوز خیلی مشکلی برای ارتباط با دیگر ادیان نداشتیم و بهر حال چون پیرو عیسی مسیح بودند به آنها احترام میگذاشتیم و متقابلا آنها هم به ما مسلمانان احترام میگذاشتند.خانواده خوب و فهمیده ای بودند و اواخر سال هم از آنجا رفتند که نه علت آمدنشان را فهمیدیم و نه علت رفتنشان مشخص شد.

بنام خدا

روز بیست و دوم بهمن سال 57 یعنی روز پیروزی انقلاب اسلامی ایران و نابودی رژیم شاهنشاهی.

تهران و اغلب شهرستان ها همچنان صحنه جنگ خونين مردم و نيروهای مسلح بود. از غروب روز بيستم، کسي خيابان‌ها را ترک نکرده بود. درحاليکه حملات مردم مسلح به تمام مراکز قدرت رژيم شديدتر مي شد خبر رسيد که ستاد ژاندارمری واقع در ميدان بيست وچهار اسفند (انقلاب) به دست افراد نيروی هوايی، دريايی و مردم افتاده است. پس از ساعتها زد و خورد، پادگان عشرت آباد به تصرف مردم در آمد و بر اثر حملات مردم به تسليحات ارتش،کارخانه‌ها و انبارهای اسلحه به دست مردم افتاد. سرانجام درحالي که همه خيابان‌ها شاهد حضور جوانان مسلح بود، در ساعت 10 و 30 دقيقه صبح، شوراي عالي ارتش با شرکت رئيس ستاد، وزير جنگ و اکثر فرماندهان تشکيل جلسه داد و پس از مذاکرات بسيار، طي اعلاميه‌ای بي طرفی ارتش را اعلام کرد: