ملیت : ایرانی - قرن : 6 منبع : مشاهیر زنان ایرانی و پارسی گوی
(ز 543 ق)، موسس. از زنان عابد، زاهد و مدبر و همسر اتابك بزابه، حاكم فارس بود. او به كمك همسرش به امر كشوردارى مىپرداخت و مدرسهاى بسیار عالى در شیراز بنا كرد كه آن را مدرسه زاهده مىگفتند و املاك زیادى براى آن وقف نمود و تولیت آن را به علماى حنفى مذهب دارد، ولى پس از چندى از حنفیان به شافعیان منتقل كرد و امام ناصرالدین سیرافى را كه امامت و خطابت مسجد جامع عتیق از گذشته به اجداد او تفویض شده بود، به تولیت آن مدرسه گماشت.[1] ز 543 ق، از زنان عابد، زاهد و مدبر. وى همسر اتابك بزابه (542 -532 ق) حاكم فارس بود. او به كمك همسرش به امر كشوردارى مىپرداخت و مدرسهاى بسیار عالى در شیراز بنا كرد كه آن را مدرسه زاهده مىگفتند و املاك زیادى براى آن وقف نمود و تولیت آن را به علماى حنفى مذهب داد ولى پس از چندى از حنفیان به شافعیان منتقل كرد و امام ناصرالدین سیرافى را كه امامت و خطابت مسجد جامع عتیق از گذشته به اجداد او تفویض شده بود به تولیت آن مدرسه گماشت. در سال 542 ق در جنگى كه بین بزابه و سلطان مسعود بن محمد بن ملكشاه سلجوقى در میان همدان و اصفهان درگرفت بزابه كشته شد و در اصفهان دفن گردید. زاهده خاتون دستور داد تا استخوانهاى همسرش را به شیراز بیاورند و در مدرسه زاهده دفن كرد و قبهاى عالى براى آن ساخت و خود نیز پس از مرگ در همانجا دفن شد. به نوشته شدالازار مرقد این زوج براى مردم شیراز متیمن و متبرك بوده است.[2]
