ملیت : ایرانی - قرن : 13 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(1230- شهادت ح 1293 ق)، عالم امامى، فقیه، اصولى، رجالى، متكلم و مصنف. در قائن به دنیا آمد. مقدمات و علوم اولیه را همراه ملا محمد حسن قاینى نزد علماى قاین فراگرفت. آنگاه به مشهد رفت و از محضر استادانى چون آیتالله سید محمد رضوى، معروف به قصیر خراسانى، و آیتالله شیخ محمد رحیم بروجردى استفاده برد و به اخذ اجازهى اجتهاد و افتاء از سوى آنان نائل آمد. سپس به حوزهى علمیهى اصفهان رفت، و با ملا حمزه قاینى در بحث حجهالاسلام حاج محمد حسن كرباسى شركت كرد. پس از چندى از فرزندش، آیتالله شیخ ابراهیم كرباسى كاخكى، اجازهى اجتهاد و لقب مصباح الشریعه گرفت. آنگاه به نجف رفت و از محضر فقیه مشهور شیخ محسن خنفر بهره برد و تقریرات درس او را نوشت و مدتها در ملازمت آن استاد بود و از وى نیز اجازهى اجتهاد گرفت. پس از آن به قائن بازگشت و مرجع خاص و عام گردید و در ضمن انجام امور شرعى مردم و تدریس در حوزهى علمیهى قائن، به تصنیف كتب باارزشى همت گماشت. آیتالله شیخ محمد باقر گازارى (قاینى) بیرجندى و ملا محمد بن ملا عبدالحسین قاینى و نجف بن علىاكبر بیرجند و محمد حسین قاینى كاخكى از شاگردان او بودند. وى هنگامى كه به حج مشرف شد در كراچى پاكستان توسط افراد امیر علمخان، حاكم قاین، به شهادت رسید و همان جا به خاك سپرده شد. از آثارش: «الدره الباهره»، در توحید؛ «الدره»، در معارف خسمه؛ «ینابیع الولایه»، رسالهاى در احكام ولایت قانونى و اقسام آن؛ «الكواكب السبعه» یا «سبهى سیاره»، در هفت مساله اصولى؛ «فوائد الغرویه»، در درایه و رجال؛ «ماحى الضلاله و الغوایه»، در رد كتاب «شمس الهدایه و قالع الضلاله» خان ملاخان، معروف به ملا شمس مفتى هرات؛ «الدروس»، تقریرات درس استادش شیخ خنفر؛ «المكاسب»؛ «مناسك الحج»؛ «رساله فى صلاه المسافر»؛ «السؤال و الجواب»، به فارسى و عربى.
