ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران (جلد اول)
از افسران و امراى سختگیر و شقاوت پیشهى دوران رضاشاه پهلوى. مدارج اولیه را در قزاقخانه طى كرد. پس از جلوس رضاشاه به سلطنت در زمرهى نزدیكان و محارم قرار گرفت و به ریاست ادارهى كل دژبان منصوب شد. در این سمت از آزار و اذیت زندانیان دژبان كوتاهى نمىكرد و حداقل مجازات روزانهى او ریختن آب داخل زندانها بود. مدتى فرمانده تیپ فارس شد و سپس به فرماندهى لشكر كرمان و مكران منصوب گردید. در 1313 مركز از اوضاع آشفته و درهم بلوچستان و گزارشهایى كه مىرسید نگران شده بود؛ قضایاى سردار عبید و ریگى و طوایف ناروئى هنوز به طور قطعى حل نشده بود؛ ناچار براى سركوبى ایلات به سرتیپ البرز اختیارات تام داده شد. او پس از زد و خورد مختصرى، نقشهاى شیطانى براى نابودى آنها طرح كرد و قرآن به نام خود (عباس) مهر كرد و پس از آنكه آنها را مطمئن نمود و تأمین جانى و مالى داد، ایلات از قلعه خارج شدند و براى اظهار اطاعت به حضور فرمانده لشكر رسیدند. البرز دستور توقیف همهى آنها را داد و همان روز چهل نفر از سران ایلات و عشایر را از دم تیغ گذرانید و به مال و جان هیچ كدام رحم نمود. پس از انجام كار فتحنامهاى تهیه و به مركز فرستاد و براى افسران و درجهداران زیردست تقاضاى نشان و مدال نمود. او در این مأموریت چنان سبعانه عمل نموده بود كه حتى با اعتراض رضاشاه روبرو شد و شاه در حاشیهى گزارش او نوشته بود: «این قبیل قضایا و تأمینهاى دروغى باعث سلب اعتماد عشایر از دولت مركزى خواهد شد.» ولى این قضیه به وسیلهى سرلشكر عزیزاللَّه ضرغامى رئیس ستاد ارتش كه از دوستان و منسوبان البرز بود ماستمالى شد و در بوتهى فراموشى قرار گرفت. با این حال، البرز به تهران احضار گردید. در 1314 كه قیام مسجد گوهرشاد پیش آمد و كاسه و كوزه را سر مرحوم اسدى شكستند، قرار شد دیوان حرب در مشهد تشكیل شود و محاكمه در آنجا انجام بگیرد. این بار هم این مأموریت شنیع به سرتیپ البرز سپرده شد و او در معیت میرزا آقاخان خلعتبرى به مشهد رفت و دادگاهى به ریاست البرز تشكیل گردید. به شهادت شهود عینى، براى اقرار گرفتن مرحوم اسدى همهگونه شكنجه دربارهى او اجرا كردند. سرانجام حكم اعدام اسدى را صادر و به مرحلهى اجرا درآورد و به تهران مراجعت كرد. تا رضاشاه در ایران بود و سرلشكر ضرغامى در رأس ستاد ارتش قرار داشت، كسى قدرت اعتراض به البرز را نداشت، ولى پس از رفتن رضاشاه سر و صداى بلوچها بلند شد و مطبوعات جریان قتلعام آنها را نوشتند و دولت و مسئولان ارتش در مقابل افكار عمومى تاب مقاومت نیاورده و البرز را به پاى میز محاكمه كشاندند. محكمهى بدوى او را به اعدام محكوم نمود. در محكمهى تجدید نظر به او دو درجه تخفیف دادند و به پانزده سال زندان محكوم گردید. چند سالى در زندان بود تا مورد عفو واقع شد و آزاد گردید، ولى پس از مدت كوتاهى مرد.
