هواي پنجره امشب به فکر باران است
دوباره سفره‌ي دلم، بدون مهمان است
اگرچه سقف غرور شما ترک برداشت
و نصف بيشتر عمرتان زمستان است
اگرچه سبزي شعر از بهارتان رفته است
و پشت گريه‌ي اين چشمه‌ها، بيابان است
نمي‌هراسم از اين کوچه‌هاي بي‌عابر
که پشت زخم همين کوچه‌ها، خيابان است

تو آن شمعي که خاکستر نداري
شهيد مکتبي، پيکر نداري
به گلزار بهار آکندة عشق
تو آن مرغي که بال و پر نداري
براي رفتن از دلتنگي خاک
تو جز تسبيح و انگشتر نداري
براي لشکر دشت محبت
تو سرداري وليکن سر نداري
پلي از خاک تا افلاک بستي
شدي استاد و يک دفتر نداري

خدايا
عذر ميخواهم از اين که بخود اجازه ميدهم که با تو راز و نياز کنم
عذر ميخواهم که ادعا هاي زياد دارم در مقابل تو اظهار وجود ميکنم
در حالي که خوب ميدانم وجود من ضائيده ي اراده من نيست و بدون خواسته ي تو هيچ و  پوچم ,
عجيب آنکه
از خود ميگويم
منم ميزنم
خواهش دارم و آرزو ميکنم

خدايا...
تو مرا عشق کردي که در قلب عشاق بسوزم
تو مرا اشک کردي که در چشم يتيمان بجوشم
تو مرا آه کردي که از سينه ي بيوه زنان و دردمندان به آسمان صعود کنم
تو مرا فرياد کردي که کلمه ي حق را هر چه رسا تر برابره جباران اعلام نمايم
تو تار و پود وجود مرا با غم و درد سرشتي
تو مرا به آتش عشق سوختي
تو مرا در توفان حوادث پرداختي , در کوره ي غم و درد گداختي
تو مرا در درياي مصيبتو بلا غرق کردي
و در کويره فقر و هرمان و تنهائي سوزاندي.

خدايا ...
تو به من
پوچيه لذات زود گذر را نمودي
ناپايداري روزگار را نشان دادي
لذت مبارزه را چشاندي
ارزش شهادت را آموختي

خدايا
تو را شکر ميکنم
که از پوچي ها و ناپايداريها و خوشيها و قيد و بندها آزادم نمودي
و مرا در توفانهاي خطرناک حوادث رها کردي و در غوغاي حيات در مبارزه ي با ظلم و کفر غرقم
نمودي و مفهوم واقعي حيات را به من فهماندي.

فهميدم : سعادت حيات در خوشي و آرامش و آسايش نيست
بلکه در درد و رنج و مصيبت و مبارزه با کفر و ظلم
و بالاخره شهادت است.