ـ امام على (ع ) : هر كه غافل شود, نادان ماند.
ـ امام باقر(ع ) : از غفلت بپرهيز, زيرا كه در آن , قساوت دل است .

ـ امام على (ع ) : هر كه غفلتش به درازا كشد, هلاكتش شتاب گيرد.
ـ هر كه غفلت بر او چيره گردد, دلش بميرد.
ـ ادامه يافتن غفلت , ديده بصيرت را كور مى كند.
ـ زنهار از غفلت و فريب مهلت (عمر) را خوردن , زيرا كه غفلت كارها را تباه مى كند.
ـ هر كه نفس خود را حسابرسى كند, سود برد و هر كه از آن غفلت ورزد, زيان بيند.
ـ هر كه از حوادث روزگار غافل شود, دست تقدير مرگ او را (از خواب غفلت ) بيدار كند.

ـ امام على (ع ) : هر كه بر كسى خشم گيرد كه نمى تواند به او زيانى برساند, اندوهش به درازاكشد و خود را شكنجه دهد.
ـ امام هادى (ع ) : خشم گرفتن بر كسى كه تحت اختيار تو مى باشد, پستى است .

ـ امام حسن (ع ) : انديشه , جز به هنگام خشم شناخته نشود.
ـ امـام على (ع ) : بدانيد اين دنيايى كه آرزومند آن شده ايد و بدان رغبت مى ورزيد و او شما راگاه به خشم مى آورد و گاه خشنود مى سازد, سراى (هميشگى ) شما نيست .

ـ در هنگام خشم جايى براى خشنوديت نيز باقى بگذار و هرگاه خشم گرفتى مگذار اوج بگيرد.
ـ امام صادق (ع ): خشم , نابود كننده دل شخص حكيم است .

ـ مـؤمـن هرگاه خشمگين شود, خشمش او را از جاده حق بيرون نمى برد و هرگاه خشنودشود, خـشـنـوديش (از كسى ) او را به باطل نمى كشاند و كسى است كه چون قدرت پيدا كند, بيشتراز آنچه حق اوست بر نمى دارد.

ـ امام على (ع ), در نامه اى به مصريان آن گاه كه مالك اشتر را به امارت بر آنها گماشت ,فرمود : از بـنـده خـدا على امير مؤمنان , به مردمى كه چون خداوند در زمينش نافرمانى شد وحقش پايمال گشت , براى او به خشم آمدند.
ـ به ياران خود : شما پيمانهاى خدا را شكسته مى بينيد اما به خشم نمى آييد, در حالى كه ازشكسته شدن پيمانهاى پدرانتان به غيرت مى آييد و ناراحت مى شويد!.
ـ پيامبر خدا(ص ) براى دنيا به خشم نمى آمد اما هرگاه حق او را به خشم مى آورد, هيچ كس او را نمى شناخت و هيچ چيزنمى توانست جلو خشم او را بگيرد تا آن گاه كه انتقام (حق را) مى گرفت .

ـ هر كس سر نيزه خشم را به خاطر خداى سبحان تيز كند, بر نيروهاى باطل چيره شود.
ـ هـر كـه بـا نـابـكاران دشمنى ورزد و براى خدا خشم گيرد, خداوند به خاطر او خشم گيرد و روزقيامت خشنودش گرداند.
ـ مـوسـى (ع ) : پـروردگـارا! كـيـسـتـنـد آن كـسـان تـو كـه در آن روزى كـه هيچ سايه اى جز سـايـه تـونـيـسـت آنـها در سايه عرش تو هستند؟
خداوند به او وحى فرمود : و كسانى كه هرگاه حرامهاى من حلال شمرده شوند, مانند پلنگ زخم خورده خشمناك مى شوند!.
 هنگامى كه عثمان ابوذر را به ربذه تبعيد كرد امام على (ع ) براى خداحافظى با او بيرون رفت و به او فـرمود : اى اباذر! تو به خاطر خدا خشم گرفتى پس به همان كسى كه از بهر او به خشم آمدى اميدوار باش اين جماعت بر دنياى خويش از تو ترسيدند و تو بر دين خود از آنهاترسيدى از اين رو, تـو را از خانه ات كوچاندند و به رنج و سختيت در افكندند به خدا سوگند,اگر آسمانها و زمين بر روى بـنـده اى بـسـتـه بـاشـد امـا اين بنده تقواى خدا در پيش گيرد, خداوندبراى او برونشوى مى گشايد پس , با چيزى جز حق همدم مشو و از چيزى جز باطل مگريز.
نـقـل شده است كه وقتى معاويه ابوذر ـ رضوان اللّه عليه ـ را از شام بيرون كرد, عده اى از مردم تا ديـر الـمران با او همراهمى كردند و درآن جا ابوذر با آنان خداحافظى كرد و سفارشهايى نمود, از جـمـلـه فرمود: اى مردم ! در كنار نمازو روزه خود, براى خداى عزوجل نيز, هرگاه كه در زمين نافرمانى شود, به خشم آييد وپيشوايان خود را به بهاى خشمگين كردن خدا خشنود مسازيد و اگر كـارى انـجـام دادنـد كـه بـراى شـمـا آشـنـا نـيـسـت (وبـدعـت اسـت )از ايـشـان دورى ورزيد وازكـارشـان خـرده گيرى كنيد, هر چندشكنجه بينيد و محروم شويد و زجركش شويد, تا آن كه خداى عزوجل خشنود شود.

ـ امام على (ع ) : هر كه بناحق , بخواهد خشم خود را فرو بنشاند, خداوند به حق طعم خوارى رابه او بچشاند.
ـ پـيـامبر خدا(ص ) : همانا دوزخ را درى است كه از آن وارد نشود مگر كسى كه از طريق معصيت خداى متعال خشم خود را فرو بنشاند.
ـ امـام عـلـى (ع ) : از جـمـلـه احـكـام مـهـم خـداوند در قرآن حكيم كه به واسطه آنها پاداش و كـيـفـرمـى دهـد و بـه سبب آنها خشنود و ناخشنود مى شود, اين است كه چنانچه بنده با يكى از ايـن خـصلتها از دنيا به ديدار پروردگارش برود و از آنها توبه نكرده باشد, هر چند در عبادت خود رابـه زحـمـت انـداخـتـه و عـمـلش را (براى خدا) خالص گردانيده باشد, هيچ سودى نبرد : در عـبـادتـى كـه خدا بر او واجب كرده است برايش شريك قرار دهد, يا با كشتن كسى , خشم خود را فروبنشاند.

ـ امام على (ع ) : زنهار از خشم , زيرا آغاز آن ديوانگى و انجامش پشيمانى است .

ـ خـشـم و تـنـدى , نـوعى از ديوانگى است , زيرا صاحب آن پشيمان مى شود و اگر پشيمان نشود, ديوانگيش قطعى است .

ـ خشم , خردها را تباه مى گرداند و از جاده صواب دور مى سازد.
ـ تواناترين مردم در تشخيص درست , كسى است كه خشمگين نشود.
ـ امام صادق (ع ) : هر كه مالك خشم خويش نباشد, مالك خرد خويش نخواهد بود.
ـ امـام عـلـى (ع ) : شـدت خـشـم , نـحـوه سخن گفتن را تغيير مى دهد و ريشه برهان و دليل را قطع مى كند و فهم را از هم مى گسلد

ـ امام على (ع ) : خيرخواه ترين مردم نسبت به خويش , كسى است كه در برابر پروردگارش ازهمه فرمانبردارتر باشد و خيانتكارترين آنها به خود, نافرمانترين آنها از پروردگار خويش است .

ـ همانا ناسره ترين مردم كسى است كه با خود ناسره تر و در برابر پروردگارش نافرمانتر باشد.
ـ كسى كه با خود ناراست باشد با ديگرى ناراست تر است .

قرآن .

((جـولان كـافران در شهرها تو را نفريبد اين برخوردارى اندكى است پس از آن جايگاهشان جهنم است و جهنم بدآرامگاهى است )).
ـ امـام على (ع ), در سفارش به كميل بن زياد, فرمود : اى كميل ! فريب بعضى از مردم را مخوركه نمازهاى طولانى مى خوانند و روزه هاى پياپى مى گيرند و صدقه مى دهند و احسان مى كنند,زيرا اينان (براى حسابرسى در موقف ) نگه داشته مى شوند.
ـ امام صادق (ع ) : گريه هاى آنان تو را نفريبد, زيرا كه تقوا در دل است .

ـ امـام عـلـى (ع ) : هـرگاه نادرستى بر روزگار و مردم آن چيره گردد و با چنين وضعى انسانى به انسان ديگر خوشبين باشد, بيگمان فريب خورده است .

ـ فـريب فراوانى مسجدها و نماز جماعت مردمى را كه بدنهايشان در كنار هم و دلهايشان پراكنده است , مخور.
ـ امام باقر(ع ) : مبادا مردم تو را از خود غافل سازند, زيرا زيان اين غفلت به تو مى رسد نه به آنان .

ـ امام على (ع ) : سوگند به خدا كه اين جدى است نه شوخى و راست است نه دروغ منظورم چيزى جـز مرگ نيست كه دعوت كننده اش نداى خود را به گوش همگان رسانيد و ساربانش همگان را (به سوى مرگ ) شتاباند پس , (مشاهده ) انبوه مردمان تو را از خويشتن غافل نسازد.
ـ پيامبر خدا(ص ) : گناه كردن مردم تو را از گناهت غافل نكند و نعمتهاى مردم تو را ازنعمتهايى كـه خـداوند ارزانيت داشته است دچار غفلت نسازد و مردم را از رحمت خداى عزوجل كه تو خود بدان اميد بسته اى , نوميد مگردان .

ـ امام على (ع ) : هر كه نادان باشد, فريب نفس خود را بخورد و امروزش بدتر از ديروزش باشد.
ـ هر كه فريب نفس خود را بخورد, نفسش او را به دست هلاكتها سپارد.
ـ عـزتـت , تو را فريفت و سرانجام آن خوارى تو باشد پس , از كردار زشت خويش بترس ,شايد بدين وسيله هدايت شوى .

ـ بـدبخت كسى است كه فريفته وضع خود (از توانگرى يا دانش يا پاكى و مانند اينها) شود وگول فريبندگى آرزوهايش را بخورد.
ـ هر كه مغرور وضعيت خود شود, در چاره انديشى براى كارهاى خويش كوتاهى كند

ـ امـام عـلـى (ع ) : از فـريـب دنـيـا بـپرهيزيد, زيرا دنيا هر خوبى و نعمتى كه فريبكارانه به انسان دهد,همواره پس مى گيرد و كسى را كه به دنيا دل بندد و در آن جا خوش كند, كوچ دهد.
ـ فريفته شدن به دنيا, حماقت است .

ـ دنيا خوابى است و فريفته شدن به آن (موجب ) پشيمانى .

ـ دل بستن نفس به دنيا, بزرگترين فريب است .

ـ هر كه فريب دنيا را بخورد, گول آرزوها را بخورد.
ـ زنـهار كه دنيا با هوسهاى دروغين و بى اساس تو را نفريبد, زيرا هوس از بين مى رود و گناهانى كه كسب كرده اى , براى تو مى ماند.
ـ برخوردارى فريفته شدگان به دنيا, تو را نفريبد, زيرا آن برخوردارى سايه اى گذراست .

قرآن .

((اى انـسـان ! چه چيز تو را به پروردگار كريمت مغرور (و دلير) كرده است آن كه تو را بيافريد و اعضايت تمام گردانيدو اعتدالت بخشيد و به هر صورتى كه خواست تو را تركيب داد)).

 امـام عـلـى (ع ) آيـه ((اى انـسـان ! چـه چـيـز تـو را به پروردگار كريمت مغرور (و دلير) كرده اسـت ))راتـلاوت كـرد و فـرمود : انسانى كه در اين آيه مورد خطاب و سؤال است , هر دليلى براى مغرور شدنش به خدا بياورد دليلش بر باطل است و عذر و بهانه اش از عذر و بهانه هر فريب خورده ديگرى بى پايه تر وجهالت وجود او را سخت فرا گرفته است اى انسان ! چه چيز تو را به گناه كردن دلـير كرده است ؟
چه چيز تو را به پروردگارت مغرور و گستاخ كرده است ؟
چه چيز تو را به نابود كردن نفست خو داده است ؟
.
ـ پـيـامبر خدا(ص ) : خوشا شب خفتن زيركان و روزه خوارى آنان كه از شب زنده دارى نابخردان وسـخـتـكـوشى آنان در عبادت , بى خبرند! ذره اى عبادت شخص پرهيزگار و با يقين بهتر از يك دنياعبادت فريفتگان است .

ـ در زبور آمده است : اى پسر آدم ! چون .

به شما نعمت زبان را روزى كردم و اندام و جوارح در اختيارتان نهادم و مال و ثروت روزيتان كردم , شـمـااز هـمـه اندامها و اعضاى بدن خود در راه معاصى و گناهان كمك گرفتيد, گويى به من مغرور گشته ايد وكيفر مرا به بازى گرفته ايد.
ـ امـام صـادق (ع ) : هـمـانـا خداى تبارك و تعالى مى داند كه بندگان چه خواهند كرد و به سوى چـه سـرنـوشـتى رهسپار خواهند شد از اين رو,وقتى گناه و بدى مى كنند, چون از پيش به آنچه مى كنند آگاه است , كارى به آنها ندارد پس , مبادا رفق و مدارا از سوى كسى كه بيم از دست دادن چيزى را ندارد, تو رابفريبد.
ـ امام على (ع ) : زنهار, زنهار, اى فريب خورده ! به خدا سوگند كه او چنان (گناهان را) پوشانده , كه گويى بخشيده است .

ـ يـكـى از عـوامـل مـصـون مـانـدن از گناهان , اين است كه به خدا مغرور نشويد (و به او طمع بيهوده مبنديد و خود را از عذاب او ايمن مپنداريد).
ـ پـيـامـبر خدا(ص ) : اى پسر مسعود! به خدا مغرور مشو و به پاكى و علم و عمل و نيكى و عبادت خود,فريفته مگرد.
ـ امـام عـلـى (ع ) : پا فشارى كردن بنده در معصيت و آرزوى آمرزش داشتن از خدا, مغرور شدن به خداست .

ـ پـيامبر خدا(ص ) : به خدا مغرور مشويد, زيرا اگر قرار بود خدا چيزى را به حال خود وا گذارد, هرآينه مورچه و خردل و پشه را به حال خود وا مى گذاشت .

ـ امـام عـلـى (ع ) : بـسا كسانى كه با احسان خداوند اندك اندك به عذاب حق نزديك شده اندو به خاطرپوشاندن گناهانشان مغرور و فريفته شده اند و به سبب تعريف و تمجيد (مردمان ) از آنان به فتنه وتباهى افتاده اند!.