لازم نيست كه ذنوب همه عوالم را داشته باشد.يك ماشين لازم نيست همه جايش خراب شود تا بايستد. ممكن است يك سيم از آن قطع شود و بايستد، يا باد چرخش كم شود و بايستد؛

همان طور كه شيطان با يك كبر زمين خورد. آدم با يك حرص زمين خورد. پسر آدم با يك بخل ذليل شد. يونس با يك شتاب ذليل شد. ما كه الحمدللَّه همه اينها را با هم داريم و احساس ندامتى هم نداريم!

به خدا قسم! خدا آن قدر غنى و حميد است، كه وقتى فقر و انكسار تو را بيند، سرشارت مى‏كند و اصلًا نگاه هم نمى‏كند كه عذر بخواهى.از تو، نه طاعت و نه عصيان، كه انكسار و شكستگى مى‏خرند.خدا در دل‏هاى شكسته جاى دارد: «انَّ اللَّهَ عِنْدَ المُنْكَسِرةِ قُلُوبُهُم». خدا آنها را در حضور خود دارد. پس بايد اين انكسار و استغاثه و به تعبير ديگر، اين اخبات تحقق پيدا كند.

در روايات آمده است كه خداوند به موسى خطاب كرد: «يا موسى! مى‏دانى من چرا تو را به عنوان كليم خود انتخاب كرده‏ام؟ چون در چهره‏هاجستجو كردم و چهره‏اى آرام‏تر و نرم‏تر و ذليل‏تر از چهره تو نيافتم. اين بود كه تو را انتخاب كردم.»

اينها آفت‏هاى ماست كه در طاعت متوقّعيم ودر معصيت نااميد؛ در حالى كه مطلوبِ از طاعت و عصيان، انكسار است.اين دل شكسته است كه محبوبيت دارد؛ «انَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوّابِينَ».