اسرار ذکر سجده‏

قال الصادق - علیه السلام -:
فقال: ارفع رأسک. فرفعت رأسی؛ فنظرت الی شی‏ء ذهب منه عقلی فاستقبلت الارض بوجهی و یدی فألهمت ان قلت: سبحان ربی الاعلی و بحمده لعلو ما رأیت. فقلتها سبعاً فرجعت الی نفسی. کلما قلت واحدة منها تجلی عنی الغشی‏ء؛ فقعدت فصار السجود فیه سبحان ربی الاعلی و بحمده و صارت القعدة بین السجدتین استراحة من الغشی و علو ما رأیت. فالهمنی ربی - عزوجل - و طالبتنی نفسی ان ارفع رأسی؛ فرفعت فنظرت الی ذلک العلو فغشی علی فخررت لوجهی و استقبلت الارض بوجهی و یدی و قلت سبحان ربی الاعلی و بحمده فقلتها سبعاً ثم رفعت رأسی فقعدت قبل القیام لاثنی النظر فی العلو. فمن اجل ذلک صارت سجدتین و رکعة و من اجل ذلک صار القعود قبل القیام قعدة خفیفة؛
پس فرمود: سر بردار سر برداشتم، چیزی دیدم که از آن عقلم از سر رفت، و به صورت و دو دست بر زمین قرار گرفتم؛ پس الهام شده به سبب علو آنچه دیدم گفتم: سبحان ربی الاعلی و بحمده (منزه است پروردگار برتر من و سپاس او راست) این را هفت بار گفتم؛ پس به خود آمدم هر بار که می‏گفتم حالت غشوه از من باز می‏شد. آنگاه نشستم از این رو ذکر سبحان ربی الاعلی و بحمده در سجده قرار داده شد و نشستن بین دو سجده، استراحتی شد از آن غشوه و عظمت و والایی آنچه دیدم پس پروردگار به من الهام فرمود و خود نیز خواستم که سر بلند کنم، سر برداشتم و به آن علو و عظمت نگریستم و بیهوش شدم و بر زمین افتادم و با صورت و دو دست رو به زمین کردم و گفتم: سبحان ربی الاعلی و بحمده این را هفت مرتبه گفتم آن‏گاه سر برداشتم و پیش از ایستادن نشستم تا بار دیگر به آن علو و عظمت نظر کنم از این رو (در هر رکعت نماز) دو سجده و یک رکوع مقرر شد و نیز نشستن قبل از قیام، نشستنی کوتاه مقرر گردید.
(علل الشرایع، ج 2، ص 312)