خداوند به یکی از صدیقین وحی فرمود که: مرا بندگانی است از میان بندگانم، که آنان مرا دوست می دارند، پس من نیز آنانرا دوست می دارم. آنان مشتاق منند و من نیز مشتاق آنها هستم، آنان به یاد من و من به چنانکه قدم در راه آنان گذاشتی تو را دوست خواهم داشت و اگر از آنان عدول کنی، دشمنت خواهم داشت.عرض کرد، پروردگارا! نشان آنان چیست؟ فرمود: همانگونه که چوپان مهربان به دنبال گله خود است، آنان نیز تمام روز را به دنبال سایه ها هستند، تا ببینند کی به پایان می رسد و به غروب آفتاب آنچنان علاقه مندند که پرنده به هنگام غروب به آشیانه خود. پس چون شب آنان را فرا گرفت و بسترها گسترده شد و هر دوستی با دوست خود به خلوت رفت، آنان نیز بر قدمهایشان در پیشگاه من می ایستند و صورتهایشان را به سوی من گردانند تا فرش زمین کنند و با کلام من به مناجات می پردازند. گاهی ناله می کنند و گاهی گریه و گاهی آه پردرد دارند. آنان در طول شب یا نشسته اند و یا ایستاده و یا در رکوعند و یا در سجده. (1)

36) رساله لقاء الله، 133 و 134.

منبع :پاداشهای نمازگزاران نویسنده : رحیم کارگر محمدیاری