عمرو بن کعب معروف به ابو ثمامه صائدی یکی از یاران حسین بن علی علیه السلام چون متوجه گردید که اول ظهر است، به آن حضرت عرضه داشت: جانم به فدایت! گرچه این مردم به حملات پی در پی خود ادامه می دهند ولی به خدا سوگند! تا مرا نکشته اند نمی توانند به تو دست بیابند، من دوست دارم آنگاه به لقای پروردگار نایل گردم که این یک نماز دیگر را نیز به امامت تو به جای آورده باشم.
امام علیه السلام در پاسخ وی فرمود: ذکرت الصلوة جعلک الله من المصلین الذاکرین، نعم هذا اول وقتها، نماز را به یاد ما انداختی خدا تو را از نمازگزارانی که به یاد خدا هستند قرار بدهد. آری! اینک وقت نماز فرا رسیده است از دشمن بخواهید که موقتاً دست از جنگ بردارد تا نماز خود را به جای بیاوریم.
و چون به لشکر کوفه پیشنهاد آتش بس موقت داده شد، حصین یکی از سران لشکر باطل گفت: انها لا تقبل، نمازی که شما می خوانید مورد قبول پروردگار نیست.
حبیب بن مظاهر به او پاسخ گفت و در این رابطه باز جنگ شدیدی در گرفت که منجر به کشته شدن وی گردید.
و در نتیجه حسین بن علی علیه السلام با چند تن از یارانش در مقابل تیرها که مانند قطرات باران به سوی خیمه ها سرازیر بود نماز ظهر را به جای آورد و چند تن از یارانش به هنگام نماز به خاک و خون غلتیدند و در صف نمازگزارانی که واقعاً به خدا هستند قرار گرفتند.
ابو ثمامه همانگونه که تصمیم گرفته بود پس از ادای فریضه ظهر پیش از همه یاران آن حضرت به جلو آمد و عرضه داشت:
یا ابا عبدالله! جعلت فداک قد هممت أن ألحق باصحابک و کرهت أن اتخلف فأراک وحیدا فی اهلک قتیلا جانم به قربانت! من تصمیم گرفته ام که هر چه زودتر به یاران شهید تو بپیوندم و خوش ندارم که خود را کنار بکشم و ببینم که تو در میان اهل و عیالت تنها مانده و کشته می شوی.
امام علیه السلام در پاسخ وی فرمود: تقدم فانا لا حقون بک عن ساعة، به سوی دشمن بتاز ما نیز به زودی به تو ملحق خواهیم شد.
با صدور این فرمان، او به صفوف دشمن حمله کرد و جنگ نمود تا به دست پسر عمویش قیس بن عبدالله صائدی به شهادت نایل گردید.(1)

1) لهوف، ص 96.