روایت شده که آن حضرت همراه انس بن مالک حرکت می کرد، کنار قبر خدیجه آمد و گریست، آنگاه گفت: از من دور شو.
انس گوید: از دید آن حضرت پنهان شدم، هنگامی که انجام نمازش طولانی شد شنیدم که می خواند: پروردگارا! پروردگارا! تو مولای من هستی، رحم کن بنده ای را که به تو پناه برده است و ای دارای صفات برجسته! تکیه ام بر توست، خوشا به حال آنکه تو مولای او باشی. خوشا به حال کسی که خدمتگزار شب زنده دار باشد، و گرفتاریش را با خدای خود در میان گذارد و بیماری و مرضی ندارد بیشتر از محبش به مولایش هرگاه غصه و ناراحتی اش را مطرح کرد، خداوند او را پاسخ داده و اجابت نماید. هرگاه به گرفتاری مبتلا گردد در تاریکی زاری کنان خدا را بخواند، خدا او را گرامی داشته و به خود نزدیک گرداند.
آنگاه ندا کرده شد: بنده ام بیا در حالی که تو در حمایت من هستی، و هر چه بگویی ما آن را می دانیم. فرشتگانم مشتاق شنیدن صدای تواند، و کافی است که ما صدای تو را می شنویم. دعای تو نزد من بوده و در حجاب ها در گردش است، و کافی است که ما پوشش را برای تو برمی داریم. اگر باد از جوانب او بوزد، از بیهوشی بر زمین افتد. از من بخواه بدون میل و ترس و حساب، که من خدای توام.