از امام سجاد علیه السلام نقل شده که فرمود: کوفیان نزد امام علی علیه السلام آمده از نیامدن باران شکایت کردند و گفتند: (از خدا) برای ما باران بخواه، امیر مومنان علیه السلام به حسین علیه السلام فرمود: برخیز و از خداوند طلب باران کن!
او برخاسته حمد و ثنای الهی به جای آورده و بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم درود فرستاد و عرض کرد: بارالها! بخشنده خیرات و نازل کننده برکات! آسمان را بر ما سرشار ببار، و ما را از بارانی بسیار فراگیر، انبوه، پر دامنه، پیوسته ریزان، روان و شکافنده (زمین های خشک و تشنه) - که با آن از بندگانت ناتوانی را برداری و زمین های مرده را زنده سازی - سیراب فرما. آمین ای پروردگار جهانیان.
او دعای خود را به پایان نبرده بود که ناگهان خداوند باران (سیل آسا) فرستاد. عربی بادیه نشین از برخی نواحی کوفه آمد و گفت: دره ها و تپه ها را پشت سر گذاشتم، در حالی که آب یکی در دیگری (از فراوانی) پیچ و تاب می خورد.(1)

1) موسوعه کلمات الامام الحسین، ص 133.