أَقیمُوا الصَّلاه؛[۱] نماز را برپادارید.
ولی نمی فرماید: نماز را بخوانید؛ به این دلیل که «صلاه» باید اقامه بشود. «اقامه صلاه» معادل است با درست کردن یک بُراق براى عروج؛ به همین سبب رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله می فرماید:
الصلاه معراج المؤمن؛[۲] نماز، معراج مؤمن است.
وقتی که تکبیره الاحرام را گفتی، نباید پراکنده باشى. معادل و صورت ملکوتی نماز، اسبابى است که انسان را بالا مى برد؛ اسبابى است که کشف حجب مى شود. اگر انسان واقعاً اهل صلاه باشد، در عالم ملکوت سیر مى کند و وقتی که ذکر «سبحان اللّه » را می گوید، روح، مشغول به خوراک های بهشتی می شود. همین حالت در نماز [مشغولیت به خوراک های بهشتی] که مقصد بعضی از ما است، چه بسا براى بعضى از اولیای خدا تنزّل باشد؛ یعنى آن ها حاضر نیستند خودشان را جزء خورندگان بهشتى بدانند؛ زیرا این سیر، مراتب زیادی دارد. آن کسی که با یک «سبحان اللّه» بیشترین خوراک معنوى را مى خورد، ناراحت است که من چرا باید در بهشت به خوراکش اکتفا کنم؟ مراتب عالى تر هست؛ چرا سبحان اللّه من تبدیل به مراتب عالى تر نمى شود؟ چرا خوراک مى شود؟ این، راهی است که هیچ وقت پایان ندارد.
خبرهایى بوده است که امیرالمؤمنین علیه السلام هم گریه مى کنند؛ به دلیل بى نهایتى حق تعالى و مراتب توحیدى است؛ یعنى خداى متعال نسبت به اهل بیت علیهم السلام نیز بى نهایت است. رسول خدا صلی الله علیه وآله سجده های دائم، گریه های دائم، التماس و … داشتند. رسول خدا صلی الله علیه وآله نسبت به خلق خدا، غنى ترین فرد هستند؛ اما نسبت به حق تعالى قضایا متفاوت است.
--------------------------
پی نوشت:
[۱] . سوره بقره، آیه ۴۳.
[۲] . سفینه البحار، ج۲، ص۲۶۸.
--------------------------
منبع: بنیاد هاد