نماز جماعت

به­ خاطر برگزاری نماز جماعت، فرمانده عراقی دستور داده بود یک هفته درِ آسایشگاه را باز نکنند. روز هشتم، سربازان عراقی در را باز کرده و وحشیانه به ما حمله کردند. بعد هم ما را بیرون بردند و پنج نفر، پنج نفر روی زمین نشاندند.

هر سرباز با یک کابل برق که نوک آن با فلزی پرس شده بود بالای سرمان آماده بود و با دستور فرمانده، شروع به زدن کرد.

صدای شیون و زاری، سراسر اردوگاه را پر کرده بود. کم­تر اسیری بود که تنش خونی نشده باشد، بعضی­ها هم بی­هوش روی زمین افتاده بودند. آخر کار هم، فرمانده عراقی فریاد کشید و گفت:

«این پاداش کسی است که در ارتش عراق، نماز جماعت می­خواند.»

زیر این حرف ها خط بکشید؛ اصغر آیتی و حسن محمودی ؛ ص ۳۱