امام زمان (علیه السلام) و نماز
امام زمان (علیه السلام) و نماز
در اعلام الوری ازحضرت امام حسن علیه السّلام روایت است که فرموده: نیست از ما احدی مگر آن که واقع می شود در گردن او بیعتی برای طاغیه زمان او، مگر قائمی که نماز میگذارد روح الله عیسی بن مریم علیه السّلام پشت سر او[2].
پی نوشت:
[1] . منتهی الآمال/ ج 2/ باب 14/ فصل اوّل/ ص 285.
[2] . منتهی الآمال/ ج 2/ باب 14/ فصل دوم/ ص 290.
ادامه مطلب
«پروردگارا! کدام کس را در خانه خود جا می دهی؟

در اخبار داود - علیه السلام - وارد است که: داود عرض کرد: «پروردگارا! کدام کس را در خانه خود جا می دهی؟ و نماز که را قبول می کنی؟ خطاب رسید: کسی را درخانه خود ساکن می کنم و نماز او را قبول می کنم که: فروتنی کند از برای عظمت من. وروز خود را شام کند به یاد من. و نفس خود را از خواهشهای آن باز دارد. و به جهت من سیر کند گرسنه ای را. و جای دهد غریبی را. و رحم کند بلا رسیده ای را. چنین شخصی نور او در آسمان می درخشد مانند خورشید تابان. چون مرا بخواند در جواب او «لبیک» گویم. و چون از من سؤال کند عطا می نمایم. و مثل او در میان مردم مانندفردوس است در بهشت، که هرگز نهرهای آن خشک نمی گردد و میوه های آن نمی پوسد» . (1)
1- محجة البیضاء، ج 1، ص 353. و بحار الانوار، ج 69، ص 391، ح 66
ادامه مطلب
امام سجاد (ع) و اثر سجدهگاه
قال ابو حازم:
ما رأیت هاشمیاً افضل من علی بن الحسین - علیهما السلام - کان یصلی فی الیوم و الیلة الف رکعة حتی خرج بجبهته آثار سجوده مثل کرکرة البعیر؛
هیچ یک از بنی هاشم را ندیدم که از علی بن الحسین - علیه السلام - برتر باشد، او در شب و روز هزار رکعت نماز میخواند تا در مواضع سجدهاش مانند سینه شتر ساییدگی به وجود آمد.
(اصول وافی، ج 2، ص 113)
ادامه مطلب
ذکر دائم
ذکر دائم
حضرترسول(صلیاللهعلیهوآله) پیوسته به یاد خدا بود، هم در دل و هم در زبان،هنگام خوابیدن، هنگام بیدار شدن از خواب، هنگام آمادگی برای نماز شب در رختخواب، سر سفره، بعد از غذا، هنگام سفر و ... . در همه حالات، دعا میخواند و خدا را یاد میکرد. هنگام دعا مانند مسکینی که غذا میخواهد متضرّعانه به درگاه خدا دست بلند میکرد. روزی هفتاد بار میگفت «اَستَغفِرُاللّه» با آنکه معصوم بود و گناهی از او سر نمیزد. هنگام خواببه توصیۀ جبرئیل امین «آیة الکرسی» میخواند.[1] این، نشانهی راه و رسم بندگی و عبودیت و توجه کامل و پیوسته به «معبود» است تا امت او، این گونه «ادب عبودیت» را بیاموزند.
پی نوشت:
[1]. مکارم الاخلاق، ص٣٨.
ادامه مطلب