ذکر دائم

حضرترسول(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) پیوسته به یاد خدا بود، هم در دل و هم در زبان،هنگام خوابیدن، هنگام بیدار شدن از خواب، هنگام آمادگی برای نماز شب در رخت‌خواب، سر سفره، بعد از غذا، هنگام سفر و ... . در همه حالات، دعا می‌خواند و خدا را یاد می‌کرد. هنگام دعا مانند مسکینی که غذا می‌خواهد متضرّعانه به درگاه خدا دست بلند می‌کرد. روزی هفتاد بار می‌گفت «اَستَغفِرُاللّه» با آن‌که معصوم بود و گناهی از او سر نمی‌زد. هنگام خواببه توصیۀ جبرئیل امین «آیة الکرسی» می‌خواند.[1] این، نشانه‌ی راه و رسم بندگی و عبودیت و توجه کامل و پیوسته به «معبود» است تا امت او، این گونه «ادب عبودیت» را بیاموزند.

پی نوشت:

[1]. مکارم الاخلاق، ص٣٨.