معانی باطنی نماز هفت چیز است

معانی باطنی نماز هفت چیز است:

اول: اخلاص و قصد قربت و خالی بودن آن از آلودگی به ریا

دوم: حضور قلب و آن عبارت است از فارغ ساختن دل از غیر خدا تا اینکه بداند چه می کند و چه می گوید بدون اینکه فکر او به جای دیگر رود.

سوم: فهمیدن معنی آنچه می گوید و این مقامی است که حالات مردم در آن متفاوت است.

چهارم: تعظیم و آن امری است غیر از حضور قلب و فهمیدن معنی زیرا آدمی چه بسا خود را مخاطب قرار می دهد و دلش هم حاضر است و معنی لفظ را نیز می فهمد٬ ولی او را بزرگ نمی دارد.

پنجم: هیبت و آن افزون بر تعظیم است و عبارت است از ترسی که به سبب عظمت پدید می آید.

ششم: امیدواری٬ بنده باید به واسطه نماز خود٬ به ثواب الهی امیدوار باشد٬ چنانکه به سبب کوتاهی در وظیفه از عقاب او ترسان است.

هفتم: حیا وسبب آن آگاهی به تقصیر و یادآوری گناه است واین زائد بر تعظیم و خوف و رجاست.

منبع: مولی مهدی نراقی٬ حضور قلب از دیدگاه عالمان ربانی و عارفان الهی٬ قم٬ انتشارات تشیع٬ چاپ اول٬ تابستان۱۳۷۷