اذان ندای دیدار است

اذان ندای دیدار است و همانطور که در رستاخیز، مردم را به عرضه شدن بر خداوند صدا می زنند ، موذّنان نیز مومنان را به مجلس حضور و معراج و زیارت می خوانند، پس اگر معرفت انسان در این دنیا چنان باشد که با این ندا لذت ببرد، این معرفت در دنیا بذر دیدار در آخرت است و اگر چنان نادان باشد که به این ندا حالش بد شود، همین بدحالی را از ندای رستاخیز ارث می برد، این معیار در دیگر قوانین شرعی و مقامات دین هم چنین است که انسان آن چنان که زندگی کند می میرد و بر  آنچه بمیرد، برمی خیزد و آنچه در زمین دلش کاشته درو می کند.

پس هر که جایگاه نماز را شناخت و دانست که آن لطفی بزرگ از سوی خداوند مهربان است، باید که روشنی چشم او هم در نماز باشد و چشم براه نماز باشد چنان که منتظر مجالس انس دوستانش می شود و ندای اذان را چنانچه دعوت دوستان را پاسخ می دهد، پاسخ گوید و هیچ کاری را به اقامه نماز ترجیح ندهد.

 منبع: میرزا جواد آقا ملکی تبریزی، اسرار الصلوه،ص 226