پافشاری در اقامه نماز و پاداش نیکوی آن‏

«آقا سید محسن» را در دمشق مدرسه ‏ای است که محصلین شیعه در آنجا زیر نظر آن جناب، تحصیل می‏کنند، از جمله شاگردان مدرسه، صاحب همین حکایت است و آن این است که «حاج سید احمد مصطفوی» از تجار قم، پسر مرحوم «حاج سید علی»، از خود آقا سید محسن نقل کرده که یکی از تربیت یافتگان مدرسه ما برای تحصیل علم طب به آمریکا مسافرت نموده بود. از آنجا کاغذی برای من نوشته بود که چند روز قبل شاگردان مدرسه ما را امتحان می‏کردند و من نیز رفتم تا امتحان بدهم، مدتی نشستم تا نوبت به من برسد، اما نوبت من نرسید تا اینکه دیر وقت شد، دیدم اگر بنشینم، نمازم قضا می‏شود لذا برخاستم تا بروم نماز بخوانم اما حاضرین در مجلس گفتند به کجا می‏روی؟ اکنون نوبت تو می‏رسد.
گفتم من یک تکلیف دینی دارم که وقتش می‏گذرد. گفتند: امتحان هم وقتش می‏گذرد و تنها همین یک جلسه برای امتحان برگزار شده و دیگر جلسه‏ای تشکیل نخواهد شد و بدانکه برای خاطر تو نیز جلسه ویژه‏ای تشکیل نمی‏دهند، آنگاه مجبور می‏شوی تا امتحان دوره دیگر، معطل بمانی. گفتم هر چه بادا باد، من از تکلیف دینی خود صرف نظر نمی‏کنم.
از قضا هیأت ممتحنه متوجه شده بودند که من به قدر ادای وظیفه دینی غیبت اختیار کرده ‏ام لذا انصاف داده اظهار کرده بودند که این شخص در وظیفه خود جدی است، پس روا نیست که او را معطل بگذاریم، برای قدردانی از آنکه عمل به وظیفه نموده، باید جلسه‏ ی ویژه برای امتحان او تشکیل بدهیم، این بود که جلسه دیگری برای امتحان من ترتیب دادند و من حاضر شده و امتحان دادم.

**الکلام یجرالکلام، ج 2، ص 35 و 36.***