مرد منافقی که دشمن اهل بیت عصمت و طهارت بود از دنیا رفت. امام حسین علیه السلام دنبال جنازه اش به راه افتاد، در بین راه غلام خود را دید که در مقام کناره گیری از تشییع جنازه است به او فرمود: کجا می روی؟
عرض کرد: می خواهم از نماز بر این منافق فرار کنم.
امام به او فرمود: بیا کنار من بایست و هر چه می گویم تو هم بگو.
غلام در کنار امام ایستاد، وقتی ولی میت تکبیر گفت امام حسین علیه السلام هم فرمود:
الله أکبر اللهم العن فلانا عبدک الف لعنة موتلفه غیر مختلفه، اللهم أخز عبدک فی عبادک و بلادک و أصله حر نارک و اذقه اشد عذابک، فانه کان یتولی أعداءک و یعادی اولیاءک و یبغض أهل بیت نبیک،
یعنی خدا بزرگ است. خدایا! فلانی را هزار بار پیوسته لعنت کن بدون اختلاف و فاصله، خدایا! این بنده ات را در میان بندگان و شهرهایت خوار و خفیف کن و آتش دوزخت را نصیب وی گردان و شدیدترین عذابت را به او بچشان که دوستی دشمنانت را پذیرا گشته و به دشمنی دوستانت برخاسته و اهل بیت پیامبرت را دشمن می داشت.(1)

1) بحارالانوار، ج 44، ص 202.