«انواع حضورقلب وكامل ترين نوع آن»

1.گاهی قلب انسان متوجّه وجهی ازوجوه نمازمی شود مثل اينكه نمازگزارتوجه پيدامی كند كه درحضورخدا ايستاده است وهمين احساس حضور دربرابر ذات ذوالجلال،او رااز حضورنزد هرفعل وقولی ازافعال  واقوال نمازبازمی دارد.

2.گاه می شود كه انسان،مقيّد ومشغول به تصحيح أدای حروف ازمخرج آن ويا أدای كلمات به لحن عربی است وتا آخرنماز درهمين انديشه است.

3.گاهی مواظب اين است كه صورت افعال واعمال نماز راصحيح بجامی آورد.

4.وگاهی فكرش متوجه معنای يكی از اعمال ويا اذكارنمازمی شود مثل اينكه درمعنای تكبيريا قيام يا ركوع ويا غيراين ها به فكر فرومی رود وممكن است اشتغال به اين فكر تا آخرنمازبرايش باقی بماند.

5. امّا بهترين و كاملترين نوع حضورقلب اين است كه قلب نمازگزار درهنگام انجام هر عملی از اعمال نماز یا گفتن هر قولی متوجه همان عمل وقول باشد ومراعات حضورپروردگارش را بنمايد ومتوجه باشد كه اين اعمال را درحضور او أدا می كند وتأمّل وتفكّردرباره ی جزئی ازنماز او را ازتوجه به آن جزء كه مشغول انجام آن است بازندارد ودرهنگام انجام هرعملی يا أدای هرذكری به فكرآن عمل ويا ذكرمشغول باشد وبداند كه درآن لحظه،انجام آن جزء ازنماز وأدای آن ذكر ازاوخواسته شده واز خدا بخواهد كه اورا كمك كند تا آن جزء راهمان گونه كه ازاوخواسته انجام دهد.

محمد مهدی حائری پور، مرکز تخصصی نماز