کلام ره­بر

نماز، معبر اصلي براي سلوك انسان در راهي است كه اديان الهي در برابر آدمي نهاده‌اند تا بتواند از آن به هدف و غايت اصلي حيات يعني رستگاري و خوشبختي دنيا و آخرت دست يابد. نماز اولين قدم سلوك الي الله است ولي ظرفيت اين عامل الهي به اندازه ايست كه در اوج كمال بشري نيز مي‌تواند بال پرواز انسان عرشي شود، تا آنجا كه برترين انسان تاريخ يعني پيامبر گرامي اسلامي مي‌فرمايد: «نماز نور چشم من است» و در هنگام فرا رسيدن وقت نماز از مؤذن خود مي خواهد كه با سردادن بانگ اذان، جان او كامياب و سرشار از راحت و امنيت سازد. شايد بتوان گفت كه هيچ عامل عبادي ديگري اينگونه در همه‌ي مراحل تكامل معنوي انسان براي او كارگشا و نيروبخش و پيش برنده نيست1