محو در عبادت

اخلاص و حضور قلب، مغز عبادت و روح نماز است. بندگان وارستۀ خدا عاشقانه عبادت می‌کنند و پرستش خدا و نجوا با محبوب در نظرشان ارجمندتر و عزیزتر از هر چیز دیگر است. در احوالات پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) نقل شده که چون به نماز می‌ایستاد از خوف خداوند رنگ از چهره‌‌ی مبارکش می‌پرید.[1] با فرا رسیده زمان نماز، تمام توجهش به خداوند متعال معطوف می‌شد و هیچ چیزی در این هنگام مورد توجه حضرت قرار نمی‌گرفت. در این باره «عایشه» همسر پیامبر می‌گوید: «رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) در برخی ایامبا ما مشغول صحبت و گفتگو بود، چون وقت نماز می‌رسید چنان حالش دگرگون می‌شد که گویا نه او ما را می‌شناخته و نه ما او را می‌شناسیم».[2]

پی نوشت ها:

[1]. سنن النبى، علامه طباطبایى، کتاب فروشى اسلامیه، تهران، ص٢۵١.
[2].«کانَ رسولُ اللّه صلى الله علیه و آله یُحدِّثنا و نُحَدِّثُهُ فَاِذا حَضَرَتِ الصّلاةُ فکأنَّهُ لَمْ یَعرِفْنا و لم نَعرِفهُ»، همان.