پس از وفات‌امام‌صادق^(ع)ابوبصیر آمد تا به‌اُمّ‌حمیده تسلیت‌عرض کند.

اُمّ حمیده گریست.ابوبصیر هم گریست.بعد به ابوبصیر گفت:

«ابوبصیر! نبودی لحظه آخر امام را ندیدی،جریان عجیبی رخ داد! امام در حالتی فرو رفت،بعد چشم هایش را باز کرد و فرمود:

«تمام‌خویشان‌نزدیک‌مرا خبرکنید تا بیایند و بالای سر‌من‌حاضرشوند».

ما نیز همه را دعوت کردیم.وقتی همه جمع شدند،امام در لحظات آخر عمرش،چشم باز کرد،به جمعیت رو کرد و فرمود:

إِنَّ شَفَاعَتَنَا لَاتَنَالُ مُسْتَخِفّاً بِالصَّلَاةِ