ﭼﻬﺎر ﻫﻨـﺪو در ﻣﺴﺠﺪی ﻣﺸﻐـﻮل ﻧﻤﺎز ﻣی ﺷـﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﺮﺗیﺐ ﻫﻤـه ی آﻧ ﻬﺎ ﺣـــﺮف ﻣی زﻧﻨﺪ و ﻧﻤﺎزﺷﺎن

ﺑﺎﻃﻞ ﻣی ﺷﻮد و جالب اینجاست کﻪ ﻫﺮ یک ﺑﻪ دیﮕﺮی ایﺮاد ﻣیﮔیﺮد کﻪ ﺣﺮف زدی و ﻧﻤﺎز ﺗـﻮ از ﺑیﻦ رفت

و ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪ. 

« در ایﻦ داﺳﺘﺎن یکی از اﺳﺎﺳی ﺗﺮیﻦ ﻓﺮایﺾ دیﻦ در ﻫﻨﮕﺎم ﻧﻤﺎز،که همانا ﺳکﻮت کﺎﻣﻞ و ﺗﻮجّه ﻣﺤﺾ 

ﺑﻪ ﺧﺪاﺳﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﻫﻨﺪوان ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷی ﺳﭙﺮده ﻣـی ﺷـﻮد و الی آخر...

چار هنـدو در یکــی مسجــد شـــدند                                         بهـر طاعت راکـع و ساجـــــد شدند

هـــر یکـــی بــر نیتــــی تکبیــــــر کرد                                         در نمــاز آمـــــد به مسکــینی و درد

مـؤذن¹ آمد، زان یکی لفظی بجست                                         کای مؤذّن بانگ کردی وقت هست؟

گـفت آن هنـــــــدوی دیگــر از نیــــــاز                                         هـی سخن گفتی و باطل شد نمـاز

آن ســوم گفت آن دوم را ای عمـــــو                                          چه زنـــی طعـنه بــر او خــود را بگـو

آن چهـــــارم گفت حمـــدلله که مـــن                                          در نیفـتادم به چَـه چون این سه تن

پس نمـــاز هـر چــــهاران شـــد تبـاه                                          عیب گــویان بیشـتر گـم کـــــرده راه

(داستان هایی از مثنوی مولانا)