نمازی مۆثر است که با حضور قلب باشد!

آننمازی روی قلب انسان مۆثّر است که با حضور قلب باشد، نه هر نمازی. حضور قلب هم، ابتدا متوقف بر دو چیز است: یک؛ فراقت وقت و دو؛ فراقت قلب. در بینعبادات، یک عبادت است که مخلوق با خالقش و عبد با ربّش در آن، بدون واسطه ورویاروی او سخن می‌گوید و آن نماز است. در نماز، عبد با ربّش سخن می‌گوید وبا او مواجهه دارد. کدام نماز است که چهره به چهره می‌شود و عبد، ربّش را می‌بیند؟ کدام نماز است که موجب می‌شود، انسان دل از ما سوی الله ببُرد و تمام سراسر دلش را، حبّ به معبودش، فرا بگیرد؟ آن نماز است که، یک؛ فراقت وقت را رعایت کرده باشد و دو؛ فراقت قلب را. تازه این دو مقدّمه هستند.