خدایا: به پاس عباداتم مرا داخل بهشت کن!

حضرت صادق علیه السلام می‏فرماید: در زمانهای گذشته عابدی، در میان غاری، خداوند جلیل را عبادت و اطاعت می‏کرد، خداوند مهربان در کنار غار او درخت اناری رویانده بود، که از فضل و عنایت خدا عابد از میوه آن ارتزاق می‏نمود، و برای زمستان خویش نیز ذخیره می‏کرد. با همین وضع سالهای درازی پرستش خدا می‏کرد. امام صادق علیه السلام فرمود:
روز قیامت خداوند این عابد را به محاسبه می‏آورد. آنگاه می‏فرماید: به فضل و کرمم او را داخل بهشت کنید، به نحوه محاسبه‏اش توجه ننمایید. عابد عرض می‏کند: خداوندا من مدت مدیدی ترا عبادت کرده‏ام، می‏خواهم به پاس عباداتم مرا داخل بهشت فرمایی.
خطاب می‏رسد: ای ملائکه من! بنده من تقاضای عدل نموده است. عبادت او را با نعمتهایی که در دنیا به او داده‏ام بسنجید! اعمال او را در یک کفه ترازو قرار می‏دهند، یک دانه انار در کفه دیگر، طرف انار سنگین‏تر از تمام عبادات او می‏شود! عابد، متحیر می‏ماند، آنگاه عرض می‏کند: پروردگارا از تو تقاضای فضل دارم. خداوند متعال به فضل خود او را داخل بهشت می‏نماید.(1) یعنی واقعاً این عبادتهای ما در مقابل عظمت و بزرگی خدا و در مقابل افعال و اعمال ناپسندمان خیلی کم است و ما هم باید چشم به ثواب این عبادتها بدوزیم هم به لطف و رحمت بی نهایت خداوندی.

پی نوشت:

1) قصص قرآن (تاریخ انبیاء) جلد دوم صفحه 75.