بازگشت به سوي خدا، زمينه ساز توجه به نماز

 به هر حال، احتمال ملاقات خداوند و بازگشت به سوي خدا، براي آسان شدن كارهاي سخت كفايت مي كند، چه رسد به نماز كه خود آسان ترين پرستش و عبادت در ميان عبادات است. البته از آيات 3 سوره نمل و 4 سوره لقمان، به دست مي آيد كه يقين و قطع كامل به موضوعي چون قيامت مي تواند رفتار انساني را به گونه اي خاص تحت تأثير قرار دهد و نه تنها شخص را به نماز و ديگر اعمال مقبول شرعي گرايش دهد، بلكه عامل مهمي در تغيير كامل رفتاري مي باشد؛ زيرا كسي كه يقين به آخرت يابد دايم الذكر و الصلاه مي شود و هيچ گاه از نماز و ذكر الهي غافل نمي شود. از اين رو در اين آيات با آوردن فعل مضارع يقيمون الصلاه، به اقامه دايمي نماز از سوي افرادي كه در مقام يقين هستند، اشاره مي كند. كسي كه در مقام شهود و علم يقين است، هرگز دمي از خدا و نمازگزاري و ذكر او غافل نمي شود. پس آناني كه دايم در نمازند، همان اهل يقين هستند؛ حال چه اين يقين ايشان از باب علم اليقين يا عين اليقين يا حق اليقين باشد.
براين اساس مي توان زمينه ها و بسترهاي لازم در آساني اقامه نماز را در امور شناختي و بينشي و نگرشي انسان جست وجو كرد.
بي گمان پذيرش فلسفه آفرينش و هدفمندي آن در كنار پذيرش خدا و معاد و پروردگاري خداوند، مهم ترين عامل در انجام كارهايي است كه ما از آن به شريعت ياد مي كنيم. كساني كه حقيقت هستي و پروردگاري را درك كرده باشند، مي كوشند تا خود را با فلسفه و هدف آفرينش هماهنگ سازند. لذا به نماز به عنوان يك عامل مهم در اين همانند و هماهنگ سازي توجه ويژه داشته و آن را انجام مي دهند. از اين رو خداوند در آياتي چند ايمان را مهم ترين بستر و زمينه ساز براي اقامه نماز مي داند. (مائده، آيه 55؛ انعام، 92؛ توبه آيات، 18 و 71)
خداوند همچنين در آيات 15 تا 17 سوره اعلي به نقش پذيرش معاد و آخرت طلبي در برپايي نماز اشاره مي كند. در اين آيات خداوند مي فرمايد اگر دوزخيان دنيا را بر آخرت مقدم نمي داشتند و به آن چه موجب فلاح و رستگاري آنان مي شد، روي مي آورند، نماز خواندن بر آنان آسان مي شد و آن را به جا مي آوردند.
 

عليرضا شعاعي
kayhannews.ir