وصیّت تكان دهنده و عشق به نماز

  سید مرتضى در وصیت خود چنین آورده است : «تمام نمازهاى واجب مرا كه در طول عمرم خوانده ام به نیابت از من دوباره بخوانید.»

وقتى این سخنان از ایشان نقل شد نزدیكان و اطرافیان شگفت زده شدند و پرسیدند چرا؟! شما كه فردى وارسته بودید و اهمیت فوق العاده اى بهنماز مى دادید، علاقه مند و عاشق نماز بودید و همیشه قبل از فرارسیدن وقت نماز وضو گرفته، آماده مى شدید تا وقت نماز فرا رسد، حال چه شد كه این گونه وصیت مى كنید؟!

سید در پاسخ فرمود : آرى من علاقه مند به نماز بلكه عاشق نمازو راز و نیاز با خالق خود بودم و از این راز و نیاز هم لذّت فراوان مى بردم، از این رو همیشه قبل از فرا رسیدن وقت نماز لحظه شمارى مى كردم تا وقت نماز برسد و این تكلیف الهى را انجام دهم و به دلیل همین علاقه شدید و لذّت ازنماز، وصیت مى كنم كه تمام نمازهاى مرا دوباره بخوانید زیرا تصوّر من این است كه شاید نمازهاى من صد در صد خالص براى خدا انجام نگرفته باشد بلكه درصدى از آنها به خاطر لذت روحى و معنوى خودم به انجام رسیده باشد! پس همه را قضا كنید چون اگر یك درصد از نماز هم براى غیر خدا انجام گرفته باشد شایسته درگاه الهى نیست و مى ترسم به همین سبب اعمال و راز و نیازهاى من مورد پذیرش خداى منّان قرار نگیرد!

به دلیل همین علاقه شدید و لذّت از نماز، وصیت مى كنم كه تمام نمازهاى مرا دوباره بخوانید زیرا تصوّر من این است كه شاید نمازهاى من صد در صد خالص براى خدا انجام نگرفته باشد بلكه درصدى از آنها به خاطر لذت روحى و معنوى خودم به انجام رسیده باشد! پس همه را قضا كنید چون اگر یك درصد از نماز هم براى غیر خدا انجام گرفته باشد شایسته درگاه الهى نیست و مى ترسم به همین سبب اعمال و راز و نیازهاى من مورد پذیرش خداى منّان قرار نگیرد!

آرى! اشتغالات علمى و اجتماعى و سیاسى او نه تنها جلوِ جلوه هاى عبادى و معنوى او را نتوانست بگیرد، بلكه او در این میدان هم گوى سبقت را از دیگران ربود و الگو قرار گرفت.

اینجاست كه باید گفت : او به راستى «مرتضى» و بحقّ «شریف» بود كه با گذشت زمان و ارائه كوششهاى افزون و حوادثى كه در زندگى او پیش آمد و سبب شد كه به نامها والقابى همانند : شریف مرتضى، علم الهدى، ذوالمجدین و ابوالثمانین[1] مشهور گردد. [2]

 پی نوشت ها :

 [1] - براى اطلاع بیشتر و علت شهرت او به این ,,القاب به اصل كتاب مراجعه شود.

 [2] - ر.ك: سید مرتضى (پرچمدار علم و سیاست)، محمود شریفى، ص46 و 47.