صدق در گفته های نماز و ادای درست عبارات

  نکته: «بدان که هر کلمه ای را که اندر نماز بباید گفت، حقیقتی است که باید معلوم بود و باید که گوینده بدان صفت باشد تا صادق بود. مثلاً معنی «الله اکبر» آن است که «خدای بزرگ تر». اگر این معنی را نداند، جاهل بود و اگر داند ولیکن اندر دل وی چیزی بود بزرگ تر از حق ـ تعالی ـ ، صادق نباشد، با وی گویند: این سخن راست است، و تو دروغ می گویی. و هرگاه که چیزی دیگر را مطیع تر بود از حق ـ تعالی ـ آن چیز نزدیک وی بزرگ تر است و معبود و اله وی آن است که وی مطیع اوست.

و چون الحمدلله گوید، باید که نعمت های حق ـ تعالی ـ بر دل تازه کند و همه دل وی به صفت شکر گردد، که این کلمه شکر است و شکر به دل بوَد.

و چون ایاکَ نَعْبُدُ وَ ایاکَ نَستَعین گوید، باید که حقیقت اخلاص بر دل وی تازه گردد.

و چون اِهْدِنا گوید باید که دل وی به صفت تضرع و زاری شود؛ که سؤالِ هدایت می کند، و اندر هر کلمه ای از تسبیح و تهلیل و قرائت همین باید که باشد، چنان که می داند، و دل وی به صفت آن معنی همی گردد. و شرح آن دراز باشد.

اگر می باید که از حقیقت نماز نصیبی یابد، چنین باید که باشد، و اگر نه، به صورت بی معنی قناعت کرده باشد».[1]

[1]. کیمیای سعادت، ج 1،ص 170 و 171.