نماز، مظهر نیایش

 نماز، مظهر پرستش و نیایش و رازگویی و نیازجویی و عشق و ایمان به معبود حقیقی و یگانه، یعنی خداوند بی نیاز و آفریننده است. نماز تجسم پرستش اندیشمندانه است؛ اندیشه در مورد هستی و هستی بخش. رابطه انسان نمازگزار با خدا، که بر اثر نماز و نیایش به دست می آید، او را به ستایش رب العالمین فرا می خواند. تفکر در مورد واپسین منزل این راه، ما را به خضوع در برابر مالک هستی می کشاند تا او را بستاییم و بر آستانش پیشانی خضوع و تقاضا نهیم. آری، پرواز از ژرفای خاک تا قرب افلاک را یک نماز توأم با خضوع و خشوع فاصله است و بس.

منبع:پایگاه اطلاع رسانی حوزه