نماز جبران گناهان گذشته

 هجوم و تلاش هاي شيطان و نفس، وجود جاذبه‌هاي گوناگون كه براي انسان پديد مي‌آيد، موجب بروز اشتباهات و گناهان پياپي براي او مي‌شود. اين نحوه ارتباط بين خالق و مخلوق و اين سركشي و طغيان بنده كه علي رغم ضعف و نياز، با خالق مهربان خود به مخالفت برمي‌خيزد، اگر بدون تدارك و انعطاف ادامه يابد و جبران نشود هرگونه اميدي را نسبت به آينده منتفي مي نمايد و فاصله را، لحظه به لحظه بيشتر مي‌گرداند و انسان را مستحق عقاب و غضب خداوند متعال مي‌سازد. اگرچه انسان، جاهلانه و بي اعتنا، دوري از درياي رحمت حق را انتخاب مي‌كند اما هرگز خداي كريم و حليم كه به يكايك بندگان، محبتي فراتر از محبت پدر و مادر به فرزندان دارد به چنين جدايي قهرآميزي رضايت نمي‌دهد و او را براي حضور بر سر سفره آشتي فرا مي‌خواند و در قالب اذكار نماز به گفتگوي محبت آميز با خود فرا مي‌خواند(رضوانطلب، 1381: 36 - 35) و با بياني سراسر مهر و اميد در قرآن مي‌فرمايد «و نماز را در دو طرف (اول و آخر) روز به پا داريد و نيز در ساعت تاريكي شب كه البته (خوبي) نيكوكاري هاي شما، (زشتي و ) بدكاريهايتان را نابود مي‌سازد، اين يادآوري است براي اهل ذكر.( سوره هود (11)، آيه 114) .ياد خدا و ارتباط مستمر با اوست كه انسان را از غفلت نجات بخشيده و هر لحظه متوجه خدا مي‌كند و به فرمايش استاد شهيد مطهري (ره): «به هر اندازه كه انسان به ياد خدا باشد كمتر معصيت مي‌كند، معصيت كردن و نكردن داير مدار علم نيست، داير مدار غفلت و تذكر است، به هر اندازه كه انسان غافل باشد يعني خدا را فراموش كرده باشد بيشتر معصيت مي‌كند و به هر اندازه كه خدا بيشتر به يادش بيايد كمتر معصيت مي‌كند.( مطهري، 1377: 85.)»از نظر تعليمات اسلامي، هر گناه اثري تاريك كننده و كدورت آور بر دل آدمي باقي مي‌گذارد و در نتيجه ميل و رغبت به كارهاي نيك و خدايي كاهش يافته و رغبت به گناهان ديگر افزايش مي‌يابد.از سوي ديگر عبادت و بندگي و به ياد خدا بودن وجدان مذهبي انسان را پرورش مي‌دهد، ميل و رغبت به كار نيك را افزون مي‌كند و از ميل به شر و فساد و گناه مي‌كاهد، يعني تيرگيهاي ناشي از گناهان را زايل كرده و ميل به خير و نيكي را جايگزين آن مي‌سازد(مطهری، 1354: 96). نماز وسيله شستشوي گناهان و مغفرت و آمرزش الهي است چنانچه در حديثي نقل شده كه پيامبر اكرم (ص) از ياران خود سؤال فرمودند كه: «اگر بر در خانه يكي از شما نهري از آب صاف و پاكيزه باشد و در هر روز پنج بار خود را در آن شستشو دهد آيا چيزي از آلودگي و كثافت در بدن او مي‌ماند؟ در پاسخ عرض كردند: نه فرمود: نماز درست مانند اين آب جاري است، هر زمان كه انسان نماز مي‌خواند گناهاني كه در ميان دو نماز انجام شده است از ميان مي‌رود.»بنابراين، بايد همانگونه كه لباس و تن خود را از آلودگيها و ناپاكيها شسته و پاكيزه مي‌كنيم، دل و جان و روح خود را كه به هوس هاي تحريك شده و لجام گسيخته، خود خواهيها و چشم و هم چشمي‌هاي برانگيخته، غرور ناشي از پيروزي و كاميابي و يا عقده رواني ناشي از شكست و ناكامي و به دنبال آن حسد و كينه و انتقام ... آلوده شده را در چشمه صاف و زلال الهي يعني نماز شستشو داده و خود را به خدا، سرچشمه پاكي و كمال، نزديك سازيم(بهشتي، 1354: 6).

منبع: راسخون