نماز شيرين كننده تلخي آزار دهنده مرگ

 توجه به مرگ و عوالم بعد از آن و بر پايي قيامت آثار و بركاتي در زندگي انسان دارد كه مي‌تواند او را از ورطه نابودي و هلاكت برهاند. وقتي فرد دريابد كه دنيا فاني است و به زودي به سراي ديگري كه باقي است، منتقل شده و بايد حساب تك تك اعمال و افعال خود را پس بدهد خود را به يك دست گيرنده و پناه دهنده محتاج مي‌بيند و چون پناه دهنده و دادرسي جز معبود يكتا نمي‌يابد به سوي نماز حركت كرده تا خود را به مقام قرب او نزديكتر كند(راشدي، 1384، ج 2: 141 - 140)و نماز او را براي روز واپسين و جوابگويي در مقابل حضرت حق - جل و أعلي – تمرين مي‌دهد. انساني كه هر روز پنج نوبت در عرصه محشر حضور مي‌يابد و متذكر مي‌شود، ديگر مرگ و انتقال به سراي ديگر براي او تلخ و شكنجه‌آور نيست بلكه نماز، تلخي، تلخ‌ترين چيز، يعني مرگ را به حلاوت تبديل ساخته و كاري مي‌كند كه مرگ براي انسان جشن باشكوهي جلوه كند كه به ديدار و ملاقات حضرت محبوب نايل مي‌آيد. از سوي ديگر چنين نمازي كه انسان خود را در محضر رب الارباب مي‌بيند چنين باوري را در نمازگزار ايجاد مي‌كند كه در قيامت مورد لطف و رحمت الهي قرار خواهد گرفت زيرا كه در احاديث آمده است كه پيامبر اكرم (ص) فرمودند: «يعني هر كه بر نماز خود محافظت كند روز قيامت داراي نور و دليل است و باعث نجات او در روز قيامت مي‌باشد.»(متقی هندي،1401 ه.ق ، ج 7، ح 18971) و با وجود اين اثر معنوي ديگر از مرگ نمي‌هراسد.

منبع: راسخون