انّ الذّین امنوا و عملوا الصّالحات و اقاموا الصّلوه و اتوا الزّكوه لهم اجرهم عند ربّهم و لا خوف علیهم و لا هم یحزنون.
كسانی كه ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند و نماز را برپا داشتند و زكات را پرداختند مزدشان نزد پروردگارشان است و نه ترسی بر آنهاست و نه غمگین می‌شوند. «بقره ، 277»
در برابر رباخواران ناسپاس و گنهكار، كسانی كه در پرتو ایمان، خودپرستی را ترك گفته و عواطف فطری خود را زنده كرده و علاوه بر ارتباط با پروردگار و برپا داشتن نماز، به كمك و حمایت نیازمندان می‌شتابند و از این راه از تراكم ثروت و به وجود آمدن اختلافات طبقاتی و به دنبال آن هزار گونه جنایت جلوگیری می‌كنند پاداش خود را نزد پروردگار خواهند داشت و در هر دو جهان از نتیجه عمل نیك خود بهره‌مند می‌شوند. طبیعی است دیگر عوامل اضطراب و دلهره برای این دسته به وجود نمی‌آید خطری كه در راه سرمایه‌داران مفت خوار بود و لعن و نفرینهایی كه به دنبال آن نثار می‌شد برای این دسته نیست.
بالاخره از آرامش كامل برخوردار بوده، هیچگونه اضطراب و غمی نخواهد داشت.[1]
علّت این كه عمل صالح، نماز، زكات، را با هم ذكر كرده این نیست كه هر كدام از اینها اگر تنها باشد پاداش ندارد زیرا اگر چنین باشد این آیه سبب كم ارزش كردن آنها می‌گردد، بلكه مقصود از یكجا ذكر كردن آنها این است كه بیشتر ترغیب به آنها شده و باعث اهمیّت و عظمت آنها گردد و یا منظور این است كه بفهماند اگر تمام اینها با هم انجام شوند پاداش آنها خیلی زیادتر است.[2]

[1] . تفسیر نمونه، ج 2، ص 275.
[2] . مجمع البیان، ج 2، ص 672.